ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟΜΑΤΟΣ ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ;

         

        Θὰ ἐρωτηθῶ ἴσως:

       Ἀλλὰ διὰ τὸν Θεὸν εἶνε Ὀρθόδοξος Πατριάρχης ὁ Ἀθηναγόρας; Δεσμεύεται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν ἀποφάσεων τῶν ἀνθρώπων; Ἀναμένει ἀπόφασιν Συνόδου διὰ τὸν Ἀθηναγόραν, ἵνα θεωρήσῃ αὐτὸν ἐκπεσόντα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως;

       Ἀγαπητέ μοι π. Νικόδημε, ἀναμφιβόλως ὁ Θεὸς δὲν δεσμεύεται ἐκ τῶν ἀποφάσεων τῶν ἀνθρώπων. Πολλάκις οἱ ἄνθρωποι κατεδίκασαν ἀθῴους καὶ ἠθῴωσαν ἐνόχους. (Δὲν ἐννοῶ μόνον ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ). Οὐδεμία ἀντίῤῥησις ὅτι ὁ Θεὸς θὰ ἔχῃ διαγράψει ἐκ τῶν βιβλίων αὐτοῦ πρόσωπα τὰ ὁποῖα οἱ ἄνθρωποι οὐδέποτε κατεδίκασαν καὶ δὲν θὰ ἔχῃ διαγράψει πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ἄνθρωποι κατεδίκασαν. Ἀλλ᾿ ἡμεῖς, φίλτατε, δὲν εἴμεθα Χερουβεὶμ ἢ Σεραφείμ, ὥστε νὰ ἔχωμε τὴν δυνατότητα νὰ ἀναδιφῶμεν τὰ Ἀρχεῖα τοῦ Οὐρανοῦ καὶ νὰ βλέπωμεν ποῖοι ἄνθρωποι εἶνε ἐγγεγραμμένοι καὶ ποῖοι διαγεγραμμένοι, ἤ, εἰδικώτερον, ποῖοι Κληρικοὶ ἀναγνωρίζονται καὶ ποῖοι ἀποδοκιμάζονται ὑπὸ τοῦ Θεοῦ.

       Τίς ἐξ ἡμῶν θὰ ἠδύνατο νὰ εἴπῃ μετ᾿ ἀπολύτου βεβαιότητος καὶ ἀσφαλείας ὅτι οὕτως ἢ οὕτως ἀπεφάσισεν ὁ Θεὸς περὶ τοῦ α΄ ἢ τοῦ β΄ Ἱερέως ἢ Ἐπισκόπου; "Τίς ἔγνω νοῦν Κυρίου; Ἢ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;" (Ῥωμαίους ΙΑ΄ 34). Ἀκόμη καὶ προκειμένου περὶ αἱρέσεως τίς ἀγνοεῖ ὅτι καὶ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν εἶχον πέση εἰς αἱρέσεις ἐξ ἁπλότητος, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ εἶχον ἀγαθὴν προαίρεσιν, ὡδηγήθησαν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς ἀνάνηψιν; Ποία ἔσται ἡ εὐθύνη ἡμῶν, ἂν ὑποκαταστήσωμεν ἡμεῖς τὴν κρίσιν τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ νομίζομεν ὅτι γνωρίζομεν τὴν κρίσιν τοῦ Θεοῦ; Δὲν εἶνε ἀπείρως προτιμότερον, ὡς ταπεινότερον καὶ ἀσφαλέστερον, τὸ νὰ ἑπώμεθα ταῖς ἀποφάσεσι τῆς Ἐκκλησίας; Ἀδελφέ μου, εἶνε ἐσχάτη πλάνη ἡ γνώμη ὅτι ἡμεῖς εἴμεθα ἀσφαλεῖς γνῶσται τῆς ψήφου τοῦ Θεοῦ. Οὐαί, χιλιάκις οὐαί, τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὅταν τὰ ἄτομα, καὶ μάλιστα οἱ λαϊκοί, κηρύττωσιν ἐπαναστάσεις τοῦ εἴδους αὐτοῦ: "Αὐτὸς εἶνε καθῃρημένος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ. Ποίαν σημασίαν ἔχει ἂν δὲν καθῃρέθη ὑπὸ Συνόδου; Φύγωμεν ἀπ᾿ αὐτοῦ!... Ἐκεῖνος ἔχει ἀκεραίαν καὶ ἐνεργὸν τὴν Ἱερωσύνην; Ποίαν σημασίαν ἔχει ἂν καθῃρέθη ὑπὸ Συνόδου; Ὁ Θεὸς δὲν δεσμεύεται ἐξ ἀνθρωπίνων ἀποφάσεων. Προσέλθωμεν λοιπὸν εἰς αὐτόν!".

       Εἰς τὰ πλάσματα ταῦτα, τὰ ἀναμφιβόλως καλοπροαίρετα, ἀλλὰ δεινῶς πλανώμενα ὑπὸ τοῦ ἐπαρθέντος καὶ ἰσοθεΐαν φαντασθέντος Ἑωσφόρου, ἁρμόζουν οἱ λόγοι τοῦ θείου Γρηγορίου, τοὺς ὁποίους ἐπανέλαβεν ὁ ΞΔ΄ Κανὼν τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου: "Τί σεαυτὸν ποιεῖς ποιμένα, πρόβατον ὤν; Τί γίνῃ κεφαλή, ποὺς τυγχάνων; Τί στρατηγεῖν ἐπιχειρεῖς τεταγμένος ἐν στρατιώταις;". Καὶ ὅμως λαϊκοί τινες ἐχειροτόνησαν ἑαυτοὺς οὐχὶ ἁπλῶς Ποιμένας, ἀλλ᾿ Οἰκουμενικὰς Συνόδους!
Ὁ Θεὸς ἂς φανῇ ἴλεως πᾶσιν ἡμῖν!


Ἀρχιμανδρίτης Ἐπιφάνιος Ἰ. Θεοδωρόπουλος,
"Τὰ Δύο Ἄκρα - Οἰκουμενισμὸς & Ζηλωτισμός",
Ἔκδοσις Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζῆνος,
Ἔκδοσις Γ΄ , 2008,
σ. 92-93
Ἀπόσπασμα ἐκ τῆς ἐπιστολιμαίας διατριβῆς του,
ἐν Ἀθήναις τῇ 19ῃ Ἰουνίου 1969