Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Ἡ Στάσις τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ ἔναντι τῶν Λατίνων




Περί της στάσεως του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού έναντι των Λατίνων κατά την διάρκεια της συνόδου Φερράρας - Φλωρεντίας.
   Ένα αγαπημένο επιχείρημα των οικουμενιστών είναι: «Γιατί διαμαρτύρεσθε για τις συμπροσευχές του Πατριάρχου, αφού αυτός ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, που τόσο επικαλείσθε, συμπροσευχήθηκε με τους Λατίνους στην εναρκτήρια τελετή της συνόδου Φερράρας – Φλωρεντίας;» (Πρακτικά Συνόδου Φερράρας - Φλωρεντίας στ. 475-478). Η απάντησή μας θα είναι πολύπλευρη, οπότε, κατ’ ανάγκη και εκτενής. Τα δεδομένα του γεγονότος είναι δύο: Ότι ο Άγιός μας ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΕ, και ότι η Εκκλησία, οι Ιεροί Κανόνες, δηλαδή το Άγιον Πνεύμα, ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς. Από την αξιολόγηση των δεδομένων αυτών, δύο συμπεράσματα δύνανται να εξαχθούν:
   Πρώτον, ότι ο Άγιός μας έκανε λάθος (όπως είναι γνωστόν, οι Άγιοι δεν είναι αλάθητοι, υποπίπτουν και αυτοί σε λάθη, σπάνιες δε φορές και σε εκ προσκαίρου πλάνης εσφαλμένες θεολογικώς απόψεις - βλ. Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, περί ωριγενισμού κ.ά.).
   Δεύτερον, ότι δεν έπραξε λάθος, αλλά θεόπνευστην ενέργεια, θεοκίνητον, δηλαδή με την φώτιση του Αγίου Πνεύματος και παρακίνηση Αυτού.
   Τί από τα δύο ισχύει, θα δούμε παρακάτω. Σύμφωνα με τα παραπάνω, δέον να δεχθούμε ή ότι ο Άγιος είναι παραβάτης των κανόνων ή ότι ενήργησε θεοπνεύστως. Οι Άγιοί μας γίνονται φαινομενικά παραβάτες των κανόνων (στην περίπτωση που αυτό γίνεται θεοπνεύστως), σε σπανιότατες περιπτώσεις, κατά συγκατάβαση, με αποδέκτες συγκεκριμένους ανθρώπους, στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο και για συγκεκριμένους λόγους και σκοπούς, ΠΑΝΤΑ σε ακραίες και σπάνιες περιπτώσεις. Αυτό σημαίνει, ότι δεν δυνάμεθα αυτές τις ακραίες εξαιρέσεις να τις καταστήσουμε κανόνα της Εκκλησίας μας και αυτό διδάσκει ο Άγιος Νικόδημος: «Ἡ οἰκονομία, ὁποῦ πρὸς καιρὸν ἐμεταχειρίσθησάν τινες πατέρες, οὔτε νόμος οὔτε παράδειγμα δύναται νὰ νομισθῇ» (Π, σ. 371). Ο Άγιος είναι σαφέστατος: Ούτε νόμος ούτε παράδειγμα δύναται να νομισθή!!! Και μόνο από αυτό, καταρρίπτεται το επιχείρημα των Οικουμενιστών.
   Ας παραθέσομε και μερικά παραδείγματα για να γίνουν πιο κατανοητά τα ανωτέρω.
   Διαβάζουμε (στο Γεροντικό) για τον Άγιο Σισώη ότι, όταν πήγε κάποιος πατέρας με τον υιό του στον Άγιο και του ζήτησε να γίνει μοναχός, ο Άγιος του είπε να πετάξει τον υιό του στο καμίνι. Ο πατέρας έκανε υπακοή και τον πέταξε και ως εκ θαύματος, το παιδί δεν εβλάφθη από την φωτιά. Όπως βλέπουμε, ο Άγιος δίνει σαφέστατα μια αντιευαγγελική και απάνθρωπη εντολή. Όμως αυτή η εντολή είναι θεόπνευστη! Από πού το καταλαβαίνουμε; Από το αποτέλεσμα! Το παιδί δεν έπαθε το παραμικρό! Αυτή η περίπτωση είναι ακραία, σπανιότατη. Είναι δυνατόν να την καταστήσουμε σήμερα κανόνα της Εκκλησίας και για όποιους θέλουν να γίνουν μοναχοί, οι Ηγούμενοι να δοκιμάζουν την υπακοή τους με αυτόν τον τρόπο; Φυσικά και όχι! Επομένως, πώς σήμερα οι Οικουμενιστές θέλουν μια ακραία σπανιώτατη ενέργεια (έστω και θεόπνευστη) ενός Αγίου, να την καταστήσουν κανόνα; Για να δικαιολογήσουν τον Πατριάρχη;
   Άλλο παράδειγμα είναι αυτό του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω. Στον βίο του διαβάζουμε ότι, όταν ήταν μοναχός σε μονή των Μετεώρων και ήθελε να φύγει, ο Γέροντάς του δεν τού έδινε ευλογία. Αυτός, παρακούοντας, έφυγε, πηδώντας από τα βράχια κάτω στον γκρεμό! Αυτή, επίσης ήταν θεόπνευστη ενέργεια. Από πού το καταλαβαίνουμε; Από το αποτέλεσμα! Ο Άγιος δεν έπαθε τίποτα απο την πτώση του στο γκρεμό, διότι τον φύλαξε ο Θεός. Η παρακοή αυτή τού Αγίου (αντιευαγγελική κατά το φαινόμενο) είναι επίσης μια σπανιώτατη περίπτωση, πλην όμως θεόπνευστη. Είναι ωστόσο επιτρεπτό, αυτήν την ακραία και σπάνια περίπτωση του Αγίου, να την καταστήσουμε κανόνα της Εκκλησίας και να κάνουμε ανυπακοή στους Γεροντάδες μας; Φυσικά και όχι! Επομένως, πώς οι σημερινοί Οικουμενιστές θέλουν μίαν ακραία και σπάνια περίπτωση ενός Αγίου (έστω και θεόπνευστη) να την καταστήσουν κανόνα;
   Άλλη σπανιώτατη, αντιευαγγελική και αντικανονική περίπτωση, είναι τών αγίων Αββάδων (από τόν Ευεργετινό), οι οποίοι εισήρχοντο στους οίκους ανοχής με σκοπό να νουθετήσουν και να σώσουν τις εργαζόμενες εκεί εκδιδόμενες γυναίκες. Αυτή όμως η ενέργεια ήταν θεόπνευστη. Από πού το καταλαβαίνουμε; Από το αποτέλεσμα! Οδηγούσαν σε μετάνοια τις πόρνες και τις έσωζαν! Είναι ωστόσο σήμερα επιτρεπτό, οι μοναχοί, επικαλούμενοι αυτήν την κατ' εξαίρεση ενέργεια των Αγίων, να εισέρχονται σε οίκους ανοχής και από εξαίρεση να το καταστήσουν κανόνα; Φυσικά και όχι! Πώς, επομένως, οι Οικουμενιστές θέλουν μία κατ' εξαίρεση ενέργεια (έστω και θεόπνευστη) ενός Αγίου να την καταστήσουν κανόνα;
   Τέταρτον και τελευταίο παράδειγμα, είναι αυτό της Αγίας Θεοδώρας, η οποία ενδύθηκε ανδρική ενδυμασία και έγινε, ως φαινόμενος άνδρας, μοναχός σε ανδρικό μοναστήρι. Μία άλλη ακραία και σπάνια περίπτωση μίας Αγίας, να ενεργεί σαφέστατα αντικανονικά πλην όμως θεόπνευστα. Πώς το καταλαβαίνουμε; Από το αποτέλεσμα! Αγίασε και ουδέποτε επικρίθηκε από την Αγία μας Εκκλησία· αντιθέτως, επαινείται. Είναι όμως σήμερα επιτρεπτό οι γυναίκες, που θέλουν να μονάσουν σε ανδρικά μοναστήρια, να γίνονται δεκτές από αυτά, έστω και με ανδρική αμφίεση, επικαλούμενες την κατ' εξαίρεση ενέργεια της Αγίας και να την καταστήσουν κανόνα της Εκκλησίας; Φυσικά και όχι! Πώς επομένως, οι Οικουμενιστές, επικαλούμενοι μια ακραίακαι σπάνια ενέργεια ενός Αγίου, θέλουν να την καταστήσουν κανόνα;
   Όπως καταλαβαίνει και ο απλούστερος Χριστιανός, ακόμα και αν ο Άγιος Μάρκος δεν έκανε λάθος, αλλά θεοκίνητα συμπροσευχήθηκε, αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει ούτε νόμο, ούτε παράδειγμα, όπως αποδεικνύεται από τις παραπάνω περιπτώσεις, αλλά και από την διδασκαλία του Αγίου Νικοδήμου, την οποία ήδη αναφέραμε: «Ἡ οἰκονομία ὁποῦ πρὸς καιρὸν ἐμεταχειρίσθησάν τινες πατέρες, οὔτε νόμος οὔτε παράδειγμα δύναται νὰ νομισθῇ» (Π, σ. 371).
   Ακόμη και αν δαιμονιωδώς επιμείνουμε στην κακοδοξία των Οικουμενιστών, τα επιχειρήματά μας δεν τελειώνουν εδώ. Έστω και εάν συνεχίσουμε να δεχόμεθα πως ο Άγιος δεν έκανε λάθος, ώστε έτσι να δικαιολογήσομε τον Πατριάρχη ότι δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να μιμείται τον Άγιο, έχουμε όμως να επισημάνομε: Μπράβο στον Πατριάρχη που τον μιμείται, αλλά γιατί τον μιμείται μόνο στην περίπτωση της συμπροσευχής; Γιατί τον μιμείται μόνο στην περίπτωση της στάσεώς του προς τους Λατίνους προ της συνόδου και δεν τον μιμείται και στην στάση του μετά την σύνοδο; Ο Άγιος έκανε διάλογο δεκαπέντε μήνες με τους Λατίνους και μόλις διαπίστωσε την εωσφορική αμετανοησία τους, δεν ήθελε πλέον ούτε να τους βλέπει! Γιατί ο αγιώτατος Πατριάρχης μας δεν μιμείται και σ’αυτό τον Άγιο, ο οποίος σταμάτησε τους διαλόγους μετά από δεκαπέντε μήνες, ενώ ο Πατριάρχης μας μετά από δεκαετίες διαλόγων, τούς συνεχίζει; Και εξυπακούεται ότι οι Λατίνοι παραμένουν εωσφορικά στις ίδιες αιρέσεις τους, έχοντας μάλιστα, εν τω μεταξύ, προσθέσει και πολλές άλλες. Γιατί μιμείται κατ’ επιλογήν; Μήπως επειδή είναι συμφέρον το κατ' επιλογήν; Γιατί εξάλλου ο αγιώτατος Πατριάρχης μας μιμείται τον άγιο στις προσφωνήσεις του προς τον παναιρετικό Πάπα όπως «πατέρα», «αδελφή Εκκλησία» κτλ., και δεν τον μιμείται και ως προς τις υπόλοιπες εκφράσεις του, που βρίσκονται στην ίδια επιστολή, οι οποίες είναι ελεγκτικές και γεμάτες αλήθεια; Γιατί μιμείται κατ' επιλογήν; Να διευκρινίσουμε στο σημείο αυτό ότι, οι εκφράσεις αυτές του Αγίου ήσαν λόγοι ευγενείας και τίποτε παραπάνω. Αυτό αποδεικνύεται από την μετέπειτα στάση του Αγίου, όταν τους αποκαλεί αιρετικούς, σχισματικούς κτλ. Από αυτές και μόνο τις εκφράσεις φαίνεται ότι ο Άγιος ομιλούσε ευγενώς στην πρώτη περίπτωση και σε καμμία περίπτωση δεν εννοούσε πως οι αιρετικοί είναι Εκκλησία και εννοείται ότι οι λόγοι αυτοί ευγενείας, είναι τόσο σπάνιοι, που προσωπικά δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος Άγιος που να τις χρησιμοποίησε, αποτεινόμενος στους Παπικούς. Σήμερα όμως δεν είναι σπάνιες αλλά κανόνας(!) και μάλιστα τέτοιος κανόνας, που δεν επιδέχεται ούτε μία εξαίρεση! Επίσης, όταν ο Άγιός μας σταμάτησε τους διαλόγους, είπε για τους Λατίνους ότι είναι αιρετικοί, σχισματικοί κτλ. Ακούσθηκε όμως ποτέ ο Πατριάρχης μας να μιμείται τον Άγιο και να αποκαλεί κατ' αυτόν τον τρόπον τους Λατίνους; Γιατί αυτή η επιλεκτική μίμηση; Γιατί δηλαδή να μιμείται τον άγιο στις συμπροσευχές και σε όλα τα άλλα να κάνει τα εντελώς αντίθετα από αυτόν; Μήπως επειδή είναι βολικό; Από αυτά και μόνο, φαίνεται η υποκρισία αυτών που φέρουν τέτοιου είδους παραδείγματα και επιχειρήματα. Και φαντασθείτε ότι, ο Άγιος Μάρκος όχι μόνο τους Λατίνους δεν ήθελε να βλέπει, αλλά και αυτούς τους ίδιους λατινόφρονες «ορθόδοξους»! Μάλιστα έλεγε κατά την κοίμησή του, ότι όσο απομακρύνομαι από αυτούς τόσο πλησιάζω τον Θεό! Τι σχέση έχουν όλα αυτά τα του Αγίου με τον σημερινό Πατριάρχη; Είναι δυνατόν να ισχυρισθούμε ότι ο Πατριάρχης είναι μιμητής του Αγίου Μάρκου; Ω, της παραφροσύνης!!!
   Και όμως τα επιχειρήματα μας δεν στέρεψαν, ακόμα και αν εμμένουν εωσφορικώς οι κακόδοξοι, παρ’όλα τα ανωτέρω επισημανθέντα. Θα συνεχίσουμε να δεχόμεθα κατά συγκατάβαση πως ο Άγιος δεν έκανε λάθος (αν και τα παραπάνω είναι επαρκέστατα). Ας δεχθούμε ότι ο Άγιος έκανε συμπροσευχή (όλα αυτά που λέμε, εννοείται ότι ισχύουν και για τις υπόλοιπες ενέργειες του Αγίου, που επικαλούνται οι Οικουμενιστές) για να δικαιολογήσουμε τις διάφορες ενέργειες του Πατριάρχη μας. Τί σχέση όμως έχουν αυτά που κάνει ο Πατριάρχης μας με αυτά που έκανε ο Άγιος; Υπάρχει σύγκριση; Ο Άγιος μια συμπροσευχή έκανε (πόσο να ήταν, πέντε λεπτά, δέκα;) και αυτό το επικαλείσθε για να δικαιολογήσετε τα χιλιάδες αντικανονικά ατοπήματα του Πατριάρχου; Σε ποια περίπτωση ο Άγιος έκανε συμπροσευχές με αλλοθρήσκους (μουσουλμάνους, βουδιστές, κλπ.) και μάλιστα με ταγούς(!) όπως κάνει ο Πατριάρχης, όταν οι Ιεροί Κανόνες της Αγίας μας Εκκλησίας αναθεματίζουν εκείνους που συμπροσεύχονται με αιρετικούς ή αλλοθρήσκους; Πότε ο Άγιος έφερε τον Πάπα στον Πανάγιο Τάφο(!!!) για συμπροσευχή, όπως κάνει ο Πατριάρχης, όταν οι Ιεροί Κανόνες της Αγίας μας Εκκλησίας αναθεματίζουν εκείνους που συμπροσεύχονται με αιρετικούς; Πότε ο Άγιος άφησε τον Πάπα να ευλογεί τους Ορθοδόξους(!!!) όπως κάνει ο Πατριάρχης όταν οι Ιεροί Κανόνες αναθεματίζουν εκείνους που δίδουν ή λαμβάνουν ευλογίες από αιρετικούς, διότι, όπως λέγει το Άγιο Πηδάλιο της Αγίας μας Εκκλησίας, δεν είναι ευλογίες αυτές των αιρετικών, αλλά αλογίες; Πότε ο Άγιος δέχθηκε σε Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία τον Πάπα (!!!) όπως κάνει ο Πατριάρχης, όταν οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας μας απαγορεύουν, όχι αιρετικούς ταγούς να δεχόμαστε στην Εκκλησία (για συμπροσευχή), αλλά ακόμη και αυτούς τους απλούς αιρετικούς, τον λαό; Πότε ο Άγιος είπε στον Πάπα «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»(!!!) όπως έκανε ο Πατριάρχης; Πότε ο Άγιος άφησε σε Θεία Λειτουργία τον Πάπα να πει το «Πάτερ ἡμῶν»(!!!) όπως κάνει ο Πατριάρχης; Πότε ο Άγιος άφησε τον Πάπα μέσα σε Ορθόδοξη Εκκλησία και μάλιστα σε Θεία Λειτουργία, να κάνει κήρυγμα από τον άμβωνα στους Ορθοδόξους πιστούς (!!!) και μάλιστα να κηρύττει την αίρεση του πρωτείου (!!! όχι τρία, δέκα τρία θαυμαστικά έπρεπε να βάζω) στους πιστούς, όπως κάνει ο Πατριάρχης; Πότε ο Άγιος μνημόνευσε τον αιρετικό Πάπα ως Ορθόδοξο Επίσκοπο, όπως έκανε ο Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη (ο Θεός να μας λυπηθεί), ενώ ο Άγιος όλως αντιθέτως, δίδαξε ότι: «Ἐγώ, ὁ Μᾶρκος ὁ ἁμαρτωλὸς σᾶς λέγω ὅτι, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος μνημονεύει τὸν Πάπαν ὡς Ὀρθόδοξον ἀρχιερέα, εἶναι ἔνοχος καὶ ὅποιος φρονεῖ τὰ δόγματα τῶν Λατίνων, θὰ κατακριθῇ μὲ τοὺς Λατίνους καὶ θὰ θεωρηθῇ ὡς παραβάτης τῆς πίστεως» ( Ἐπιστολὴ πρὸς Θεοφάνην, PG 160, 1096-1100). Όσον αφορά αυτά που υπογράφονται στο ΠΣΕ, πότε ο Άγιος είπε ή υπέγραψε παρόμοια με τα επαίσχυντα και αιρετικά κείμενα (Porto Allegre, Busan, Balamand, κτλ) τα οποία υπογράφει και επαινεί ο Πατριάρχης; Και οι παραβάσεις δεν έχουν τέλος (υπάρχουν και άλλες και άλλες και άλλες, αυτές ήταν ένα ΕΛΑΧΙΣΤΟ δείγμα!!!)
   Και ΟΛΑ αυτά τα δικαιολογούν, επικαλούμενοι τα πέντε - δέκα λεπτά συμπροσευχής (και κάποιες άλλες κατ' οικονομίαν ενέργειες και αυτές ακραίες, σπάνιες και περιορισμένες). Μα, τί παραφροσύνη είναι αυτή; Πώς είναι δυνατόν όλα αυτά τα οποία είπαμε όπως και άλλα, πολύ περισσότερα, να δικαιολογούνται και να συγκρίνονται με τα 5-10 λεπτά συμπροσευχής του Αγίου; Είναι δυνατόν να παίρνουμε ως βάση το ελάχιστο για να δικαιολογήσουμε το μέγιστο; Είναι ποτέ δυνατόν να γίνει δεκτή η απάντηση του φονέα σε ερώτηση του δικαστή «γιατί σκότωσες;»· «Επειδή μου έδωσε φάπα. Χειροδίκησε, να μην χειροδικήσω;» και να αθωωθεί ο φονεύς; Επιτρέπεται η επίκληση του ελαχίστου (της φάπας) να δικαιολογήσει το μέγιστο (τον φόνο); Φυσικά και όχι!!! Πώς, επομένως, αυτοί επιδιώκουν, επικαλούμενοι τα ελάχιστα πραχθέντα του Αγίου, να δικαιώνουν τα ΜΕΓΙΣΤΑ (και τι μέγιστα! Απορώ πώς ο Θεός δεν μας έκαψε!), που προαναφέραμε παραπάνω, του Πατριάρχου; Υπάρχει καμία σύγκριση; Όση ομοιότης υπάρχει μεταξύ «φάπας» και «φόνου», άλλη τόση υπάρχει μεταξύ των ενεργειών του Αγίου και του Πατριάρχου. Δεν είναι αυτό διεστραμμένο; Δεν είναι αυτό παραφροσύνη; Εκτός και αν είναι η μέγιστη υποκρισία και τότε λύεται η απορία.
   Τα επιχειρήματα δεν στέρεψαν. Τα επόμενά μας επιχειρήματα δεν θα χρησιμοποιηθούν βεβαίως για να πείσουν τους Οικουμενιστές, διότι αν δεν πείσθηκαν με τα παραπάνω, η βλάβη τους είναι ανίατη, αλλά παρατίθενται μόνο και μόνο για την κατάρτιση και εδραίωση των καλοπροαιρέτων. Μέχρι τώρα επιχειρηματολογήσαμε θέτοντας ως βάση την εκδοχή ότι, ο Άγιος Μάρκος δεν έκανε λάθος. Τα επόμενα επιχειρήματα που θα παραθέσουμε, αποδεικνύουν, κατά την ταπεινή μας γνώμη (μπορεί να είναι και εσφαλμένη, δεν είμαστε αλάθητοι), ότι ο Άγιος έκανε λάθος, ήσαν ανθρώπινες οι ενέργειές του, προερχόμενες από τον πραγματικό και ειλικρινή πόθο τού Αγίου για την επιστροφή των αιρετικών στην αλήθεια, οπότε προέβη σε αντικανονικές, κατά συγκατάβαση, ενέργειες.
   Και πρώτον, το ότι έκανε λάθος ο Άγιος φαίνεται από την στάση του όταν είδε την εωσφορική τους εμμονή στην αίρεση, μετά την σύνοδο. Μετά την σύνοδο, ο Άγιος δεν ήθελε ούτε να τους βλέπει. Χριστοκαπήλους τους αποκάλεσε, χριστεμπόρους, αιρετικούς και σχισματικούς! Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι, ότι δίδασκε να τους αποφεύγουμε όπως και τα φίδια!!! Από αυτά, δεν είναι φανερό ότι ο Άγιος έκανε λάθος και μετανόησε; Είναι δυνατόν να ισχυρισθούμε ότι, εάν ο Άγιος μπορούσε εξαρχής να προβλέψει την εμμονή τους στις αιρέσεις τους, θα προέβαινε σε τέτοιες ενέργειες; Φυσικά και δεν θα έλεγε και δεν θα έκανε αυτά που έκανε ο Άγιος, αν εγνώριζε τα επακολουθήσαντα εκ των προτέρων. Όχι μόνο δεν θα τα έλεγε, αλλά ούτε καν θα πήγαινε σε διάλογο!!! Πως θα πήγαινε σε διάλογο, όταν ο ίδιος κατόπιν δίδασκε, να τους αποφεύγουμε όπως τα φίδια (όχι τους Λατίνους, αλλά αυτούς τους ιδίους λατινόφρονες «Ορθοδόξους»).
   Δεύτερο επιχείρημά μας ότι ο Άγιος έκανε λάθος καὶ ότι η ενέργειά του ήταν ανθρώπινη, αποτελεί το επιχείρημα ότι η ενέργεια αυτή ασφαλώς δεν ήταν θεόπνευστη! Από πού αποδεικνύεται αυτό; Ας απαντήσωμε πρώτα στο ερώτημα: Από πού γνωρίζουμε ότι μία ενέργεια ενός Αγίου είναι θεόπνευστη στις περιπτώσεις που αυτή είναι και αντικανονική; Η απάντηση θα είναι φυσικά: Το γνωρίζουμε ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ! Μία θεόπνευστη ενέργεια (όταν είναι και αντικανονική, αντιευαγγελική, κ.τ.λ.), είναι αδύνατον να είναι αποτυχημένη! Το αντίθετο δεν είναι δυνατόν να συμβεί, διότι θα σήμαινε ότι το Άγιο Πνεύμα παρακίνησε έναν άγιο σε αντικανονική ενέργεια για να τον οδηγήσει σε αποτυχία! Το Άγιο Πνεύμα όμως παρακινεί σε αντικανονικές ενέργειες μόνο στις περιπτώσεις που προγνωρίζει ότι θα υπάρξει θετικός καρπός και τα παραδείγματα του πρώτου κεφαλαίου συνηγορούν σε αυτό που λέμε, δηλονότι τα παραδείγματα των αγίων Σισώη, Διονυσίου, Θεοδώρας, κ.τ.λ., αποδεικνύουν ότι, όλες οι παραβιάσεις τους είχαν θετικό καρπό, κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση τού Αγίου Μάρκου. Καταλήγουμε έτσι στην παραδοχή ότι, όταν μία αντικανονική ενέργεια ενός Αγίου είναι και θεόπνευστη, οπωσδήποτε αυτή θα πρέπει να αποφέρει θετικό καρπό. Διαφορετικώς, το Άγιο Πνεύμα θα φαίνεται να παρακινεί σε παραβιάσεις κανόνων χωρίς λόγο (!), πράγμα βλάσφημο θα λέγαμε.
   Για το τέλος, όπως λέει και ο λαός, ας βάλουμε και το κερασάκι στην τούρτα. Μόνον, εμάς να μας επιτρέψετε να κάνουμε μία καινοτομία. Άλλωστε, δεν είναι προνόμιο μόνο τον Οικουμενιστών, ας μας επιτρέψουν να το έχουμε και εμείς αυτό το προνόμιο. Οπότε, αντί για ένα κερασάκι στην τούρτα, εμείς θα βάλουμε τρία κερασάκια. Ολόκληρη τούρτα, ένα μόνον κερασάκι, ποιος θα πρωτοπρολάβει, με τρία κάτι γίνεται.
   Το πρώτο λοιπόν κερασάκι είναι: Όταν λέμε «τιμή Αγίου μίμηση Αγίου», δεν εννοούμε ότι παίρνουμε απλώς έναν βίο Αγίου και προσπαθούμε να μιμηθούμε τα κατορθώματά του, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από την διδασκαλία του. Αυτά και τα δύο πρέπει να συνυπάρχουν, ποτέ μόνον το μεν ή μόνον το δε. Το ένα συμπληρώνει το άλλο, αλλιώς θα πέσουμε ασφαλώς σε πλάνη. Τί θέλουμε να πούμε με απλά λόγια; Ας πάρουμε και πάλι τα παραπάνω παραδείγματα του πρώτου κεφαλαίου (των Αγίων Σισώη, Διονυσίου, Αββάδων και Θεοδώρας). Ο Άγιος Σισώης όπως είπαμε, έδωσε μία «αντιευαγγελική» εντολή. ΟΥΔΕΠΟΤΕ όμως ΔΙΔΑΞΕ να κάνουν έτσι και οι άλλοι. Άρα, η πράξη του αυτή δεν ταυτίζεται με την διδασκαλία του, ούτε αποτελεί εντολή του προς εφαρμογή, πολλώ δε μάλλον κανόνα που εθέσπισε. Αυτό δεν μας δίδει το δικαίωμα να τον μιμηθούμε στην συγκεκριμένη πράξη του εφόσον ούτε εδίδαξε σχετικώς, ούτε προέτρεψε και πόσω μάλλον ούτε το επέβαλε! Το ίδιο ισχύει και ως προς την ανυπακοή του Αγίου Διονυσίου και ως προς την είσοδο στα πορνεία των Αββάδων. Ουδέποτε δίδαξε ή προέτρεψε ο Άγιος Διονύσιος να κάνουν ανυπακοή και οι άλλοι. Οπότε δεν ταυτίζεται η μεμονωμένη πράξη του με την όλη διδασκαλία του και δεν μας δίδει το δικαίωμα να τον μιμηθούμε σε αυτή την ενέργεια. Οπότε, ευλόγως τίθεται το ερώτημα: Ναι μεν ο Άγιος Μάρκος συμπροσευχήθηκε, πότε όμως και πού εδίδαξε, προέτρεψε και πολλώ μάλλον επέβαλε ως κανόνα το να συμπροσεύχονται και οι άλλοι; Φυσικά ποτέ!!! Με ποιο δικαίωμα τότε παίρνετε, έτσι ξερά, ως παράδειγμα, μια πράξη ενός Αγίου ανεξάρτητα από την διδασκαλία του και την μιμείσθε (δήθεν), όταν μάλιστα ο Άγιος Μάρκος, δίδαξε τα ΑΝΤΙΘΕΤΑ, όπως είπαμε παραπάνω; Με την ίδια τότε λογική, γιατί οι Οικουμενιστές δεν παίρνουν, έτσι ξερά, ως παράδειγμα την πράξη του Οσίου Παϊσίου τού Μεγάλου, που δεν έφαγε για δεκαετίες, για να την μιμηθούν; Ή την πράξη του Αγίου Συμεών του Στυλίτη και να κάτσουν σε στύλο για έτη, κ.ά. παρόμοια; (Βεβαίως, για την πνευματικότητα των Οικουμενιστών καλύτερα να μην μιλήσουμε, τα είπε άλλωστε ο Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης).
   Το δεύτερο κερασάκι θα το δανειστούμε από το Πηδάλιο (ερμηνεία ΣΤ' Οικουμ., Κανών 94ος, υποσ. 1). Ο Άγιος Νικόδημος ομιλεί για τον όρκο και επικαλείται τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Λέει ο Ιερός Χρυσόστομος περί όρκου (με λίγα λόγια), ότι απαγορεύεται πλήρως από την Γραφή. « Ἀλλὰ μοῦ λέγεις, ὁ δείνα ἄνθρωπος, ἐνάρετος, εὐλαβής, ἱερωμένος, σώφρων, ὁρκίσθη. Μὴ μοῦ λέγῃς ὅτι.... ὁρκίσθη... Ἀκόμα καὶ ἐάν, καθ’ ὑπόθεσιν, ὁ Πέτρος, ὁ Παῦλος καὶ ὁ Ἄγγελος ὁρκίσθησαν... δὲν εἶναι ἰδική τους ἐντολή, ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ... Τί φέρνεις εἰς τὸ μέσον τὸν δείνα καὶ τὸν δείνα; ... Διότι ὁ Θεός, ἐν Ἡμέρᾳ Κρίσεως θὰ σοῦ εἰπῇ «προσέταξα» καὶ ἐσὺ ἔπρεπε νὰ ὑπακούσῃς, ὄχι νὰ μοῦ προβάλλῃς τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλον, καὶ τὰς παραβιάσεις τῶν ἄλλων νὰ περιεργάζεσαι... Ἀκόμα καὶ ἂν εἶναι μυριάκις μεγάλος καὶ θαυμαστὸς ὁ παραβαίνων». Νομίζω ότι ο παραλληλισμός είναι άψογος και κατανοητός. Με άλλα λόγια, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να επικαλείται παραβιάσεις άλλων, ακόμη και Αγίων (έστω και των μεγαλυτέρων). Οι Οικουμενιστές, που είναι πειθήνια όργανα του διαβόλου, κάνουν όμως το αντίθετο, ήτοι επικαλούνται παραβιάσεις Αγίων για να δικαιολογήσουν τα αιρετικά ατοπήματά τους.
   Δεν ξέρω πώς θα έπρεπε να χαρακτηρισθεί κάποιος ο οποίος, μετά τα παραπάνω επιχειρήματα, εμμένει στην κακοδοξία των αιρετικών (καλύτερα λέγε παναιρετικών) Οικουμενιστών.
   Εμείς πάντως έχουμε χρέος για το τέλος να προσθέσουμε και το τρίτο υποσχόμενο και καινοτόμο κερασάκι, το όποιο προέρχεται από τον αγαπημένο σύγχρονο Άγιο, σφοδρό πολέμιο της παναίρεσης του Οικουμενισμού π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο (τον εφιάλτη των Οικουμενιστών). Θα παραθέσουμε λίγες φράσεις από μία επιστολή του, της οποίας η υπόθεση έχει ως εξής:
Ο Γέροντας ήταν σφοδρός πολέμιος του μεταθετού των Επισκόπων (άλλη πληγή αυτή), και κάποιος, για να δικαιολογήσει την παραβίαση αυτή των Επισκόπων, μνημόνευσε την μετάθεση ενός Αγίου και είπε: «Ιδού, τί φωνάζεις;» Και φυσικά εισέπραξε την κατάλληλη απάντηση από τον σοφώτατο Γέροντα. Ο παραλληλισμός με το θέμα μας είναι και εδώ άψογος. Παραθέτουμε περίπου τα όσα έγραψε, χωρίς βέβαια να αλλοιώνουμε το νόημα: « Ὁ θεῖος Πατὴρ Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνὸς λέγει που ὅτι, «ἂν μεμφθῇς τινα ἐπὶ τινὶ παραβάσει, ἑκουσίως καὶ ἐσκεμμένως γινομένην, θὰ σπεύσῃ οὗτος νὰ εὗρῃ παραδείγματα ἄλλων, ἵνα δικαιολογήσῃ τὸν ἴδιον ἐκτροχιασμόν. Ἐὰν π.χ. εἰπῇς εἰς τινὰ ὅτι δὲν πρέπει, ἀγένειος ἀκόμη ὤν, νὰ ἀναλαμβάνῃ ἔργον διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας, ἐφ’ ὅσον καὶ αὐτὸς ὁ Κύριος τριακονταετὴς ἐβαπτίσθη καὶ ἤρξατο διδάσκειν, αὐτὸς θὰ σὲ παραπέμψῃ εἰς τὸν Δανιήλ, ὅστις ἐν νεαρᾷ ἡλικίᾳ ἐγένετο κριτής, καὶ εἰς ἄλλους!... Οὐ νόμος Ἐκκλησίας τὸ σπάνιον. » (Λόγος ΛΖ', Ε.Π. Migne 36, 352). Ποίαν σημασίαν ἔχει ἂν ἐγένοντο ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς Ἐκκλησίας ὀλίγαι ἢ πολλαὶ παραβάσεις τούτου ἢ ἐκείνου τοῦ Κανόνος; Ἡ παράβασις θὰ ἐπικρατήσῃ ἢ ὁ Νόμος; Ἀλλά, συμβαίνει νὰ ὑπάρχωσι, μεταξὺ τῶν κατὰ καιροὺς παραβάντων τοὺς κατὰ τοῦ μεταθετοῦ Κανόνας (εἰς ἡμᾶς, τοὺς Κανόνας κατὰ τῶν συμπροσευχῶν μὲ τοὺς αἱρετικούς), καὶ πρόσωπα σεβαστά, ἀξιόλογα, ἐνάρετα. Καὶ τί σημαίνει τοῦτο; « Οὐδεὶς καθαρὸς ἀπὸ ῥύπου κἂν μία ἡμέρα ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς». Καὶ οἱ ἁγιώτατοι τῶν ἀνθρώπων ὑπόκεινται εἰς παραβάσεις καὶ ὀλισθήματα. Τί πρέπει ἡμεῖς νὰ μιμώμεθα; Τὰς παραβάσεις καὶ τὰ ὀλισθήματα ἢ τὰς ἀρετὰς αὐτῶν; Αἱ ἀρεταὶ εἶναι πρὸς μίμησιν, τὰ σφάλματα εἶναι πρὸς ἀποφυγήν. Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος, ὁ Ἐπίσκοπος Κύπρου, ἐτέλεσεν ἐν Κωνσταντινουπόλει, κατὰ προφανὴ παράβασιν τῶν Ἱερών Κανόνων, χειροτονίαν ἄνευ ἀδείας τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου (Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου). Θὰ ἔπρεπε διὰ τοῦτο νὰ καταργήσωμε τοὺς συναφεῖς Κανόνας καὶ νὰ νομοθετήσωμεν ὅτι, ἕκαστος Ἐπίσκοπος δύναται ἐλευθέρως νὰ χειροτονῇ εἰς οἱανδήποτε ξένην παροικίαν; Ἡ Ἁγία Θεοδώρα οὐ μόνον ἐφόρεσεν ἀνδρικὰ ἐνδύματα, ἀλλὰ καὶ ἐγκατεβίωσεν ἐν ἀνδρικῷ Μοναστηρίῳ. Θὰ ἔπρεπε διὰ τοῦτο νὰ καταργήσωμε τοὺς συναφεῖς Κανόνας; Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμων ἔδειρε μοναχόν, κατὰ παράβασιν τῶν Ἱερών Κανόνων. Θὰ ἔπρεπε διὰ τοῦτο νὰ καταργήσωμε τοὺς τύπτειν ἀπαγορεύοντας Κανόνας καὶ νὰ νομοθετήσωμεν ὅπως οἱ Κληρικοὶ χρῶνται ἀκωλύτως ῥάβδον πρὸς σωφρονισμὸν τῶν ἀπειθούντων; Τί καὶ ἂν μεταξὺ τῶν παραβατῶν ὑπῆρξαν ἐνδεχομένως καὶ πρόσωπα ἐνάρετα; Αἱ ἀρεταὶ αὐτῶν, ἐπαναλαμβάνομεν, εἶναι παράδειγμα πρὸς μίμησιν· αἱ τυχοῦσαι παραβάσεις καὶ τὰ σφάλματα αὐτῶν εἶναι παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν. Ἀκούσωμεν τοῦ μεγάλου Πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου βοῶντος: «Εἰ καὶ εἶπεν ὁ Ἅγιος Διονύσιος τῆς Ἀλεξανδρείας ὅτι οἱ ἐκ Μοντανιστῶν ἐπιστρέφοντες εἰς τὴν Ἐκκλησίαν πρέπει νὰ γίνωνται δεκτοὶ ἄνευ βαπτίσματος, ἀλλ’ ὅμως εἰς τοῦτο ἠστόχησε. Καὶ πᾶν ἄλλο ἢ πρέπει νὰ ἀκολουθήσωμεν τῷ σφάλματι αὐτοῦ (Μ. Βασιλείου Κανὼν Α')...». (Ἄρθρα, Μελέται, Ἐπιστολαί, Ἔκδοσις Β΄, σελὶς 137, «ΟΥ ΦΥΛΑΚΤΕΟΝ ΤΗΝ ΜΙΜΗΣΗΝ ΤΟΥ ΣΦΑΛΜΑΤΟΣ»).
   Νομίζω τα σχόλια περιττεύουν. 
   Και όμως, παρά τα παραπάνω που είπαμε, οι Οικουμενιστές εμμένουν, επιμένουν και διατείνονται πως έχουν δίκαιο!!! Αυτοί, ωστόσο, δεν είναι Ορθόδοξοι, αυτοί είναι (σκληρόν ειπείν, πλην όμως και αναγκαίον)
ΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΟΙ!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου