Σχέδιον Ἐγκυκλίου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος περὶ Τεκτονισμοῦ
Πρὸς τὸν εὐσεβῆ Ἑλληνικὸν Λαόν.
Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μελετήσασα καὶ πάλιν ἐνδελεχῶς τὸ θέμα τοῦ Τεκτονισμοῦ ἢ Μασωνίας, οὐ μόνον ἔκρινεν ὅτι δὲν δύναται νὰ ἀναθεωρήσῃ τὴν παλαιοτέραν, ἐν ἔτει 1933, καταδίκην αὐτοῦ ὑπὸ τῆς τότε Ἱεραρχίας, ἀλλ᾿ ἐθεώρησεν ἑαυτὴν ὑποχρεωμένην, ὅπως διακηρύττουσα καὶ αὖθις μετὰ κατηγορηματικότητος τὸν θρησκευτικὸν χαρακτῆρα τοῦ Τεκτονισμοῦ, καλέσῃ τοὺς Τέκτονας, ἐπὶ ποινῇ ἀποκοπῆς αὐτῶν ἀπὸ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἵνα διακόψωσι πάντα δεσμὸν πρὸς αὐτόν.
Καταδικάζει λοιπὸν ἡ Ἱεραρχία τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁμοφώνως τὸν Τεκτονισμὸν ἢ Μασωνισμὸν ὡς θρησκευτικὸν σύστημα ἄντικρυς ἀντίθετον πρὸς τὸν Χριστιανισμὸν καὶ διακηρύσσει ὅτι εἶνε ἀπολύτως ἀδύνατος ὁ συμβιβασμὸς τῶν ἰδιοτήτων τοῦ Χριστιανοῦ καὶ τοῦ Τέκτονος. Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ γνωρίζῃ ὅτι, γινόμενος Τέκτων, μεταπηδᾷ εἰς ἑτέραν Θρησκείαν καὶ λατρεύει «Θεῷ ἀλλοτρίῳ», προσβάλλει δὲ καιρίως τὴν Χριστιανικὴν Πίστιν καὶ βλασφημεῖ εἰς αὐτὸ τοῦτο τὸ Θεανδρικὸν Πρόσωπον τοῦ Μοναδικοῦ Σωτῆρος καὶ Λυτρωτοῦ, τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Αὐτὰς τὰς δύο θέσεις, ὅτι ὁ Τεκτονισμὸς εἶνε Θρησκεία, καθὼς καὶ ὅτι προσβάλλει τὴν Χριστιανικὴν Πίστιν καὶ βλασφημεῖ εἰς τὸ Πρόσωπον τοῦ Κυρίου, θὰ καταδείξωμεν κατωτέρω.
Α΄
Ὁ θρησκευτικὸς χαρακτὴρ τοῦ Τεκτονισμοῦ
Τὰ στοιχεῖα τὰ συγκροτοῦντα τὸν θρησκευτικὸν χαρακτῆρα τοῦ Τεκτονισμοῦ εἶνε τὰ ἑξῆς:
α΄) Πίστις εἰς συγκεκριμένον Ὑπέρτατον Ὄν, ὅπερ καλεῖται «Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος».
Χρησιμοποιεῖται δηλαδὴ εἰδικὴ ὁρολογία διὰ τὸν «Θεὸν» τῆς Μασωνίας, προφανῶς ἵνα διακριθῇ οὗτος ἀπὸ τοῦ «θεοῦ» πάσης ἄλλης Θρησκείας, ὅλως δ᾿ ἰδιαιτέρως ἀπὸ τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως, τοῦ μόνου ἀληθινοῦ. Ὅτι δὲ δὲν πρόκειται περὶ τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου Θεοῦ, ἀλλὰ περὶ «Θεοῦ ἀλλοτρίου», μαρτυρεῖ καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὸν ἀποδέχονται καὶ εἰς αὐτὸν προσεύχονται ἐν τῇ Στοᾷ ὄχι μόνον οἱ ἐκ τῶν Μασώνων Χριστιανοί, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐξ αὐτῶν Μωαμεθανοὶ καὶ Βουδδισταί. Οὕτω καταντῶσιν οἱ Χριστιανοὶ Τέκτονες νὰ πιστεύωσιν εἰς δύο «θεούς»: Εἰς τὸν Τριαδικὸν Θεὸν τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὡς Χριστιανοί, καὶ εἰς τὸν «Μέγαν Ἀρχιτέκτονα» τῆς Μασωνίας, ὡς Τέκτονες!...
β΄) Εὐλαβὴς καὶ ἐκτενὴς λατρεία ἐν τῇ Στοᾷ τοῦ εἰρημένου «θεοῦ» τῆς Μασωνίας.
Ἰδοὺ δείγματά τινα εὐλαβεστάτων προσευχῶν πρὸς τὸν «Μ.Α.Τ.Σ.» («Μέγαν Ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος»): «Μεγάλε Ἀρχιτέκτον τοῦ Σύμπαντος, εἰς Σὲ τὸν δημιουργήσαντα τὸ Σύμπαν,... ταπεινῶς προσφέρομεν σήμερον νέον δεῖγμα σεβασμοῦ, ἀφοσιοῦντες ἀπὸ τοῦδε εἰς τὴν λατρείαν τῆς ἀληθείας τέκνον ἀγαπητόν... Ἡ ἁγνότης... ἐπεκταθήτω ἐφ᾿ ἡμῶν καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς ἐλθόντας ἐνταῦθα ὅπως δοξάσωσι τοὺς νόμους Σου... Εὐλόγησον τὰ προϊόντα ταῦτα τῆς γῆς... Μεγάλε Ἀρχιτέκτον τοῦ Σύμπαντος, δέξαι εὐμενῶς τὰς εὐχὰς ἡμῶν καὶ ἔμπνευσον ἡμᾶς» (Τελετὴ Υἱοθεσίας Λυκιδέως. Βλ. Τυπικὰ τῶν Τεκτονικῶν Λειτουργιῶν καὶ Τελετῶν, σελ. 24-25. Τοῦ λοιποῦ τὸ βιβλίον τοῦτο θὰ ἀναφέρηται διὰ τῶν ἀρχικῶν, ἤτοι Τ.Τ.Λ.Τ.). - «Μεγάλε Ἀρχιτέκτον τοῦ Σύμπαντος... προσερχόμενοι νῦν ταπεινῶς ὅπως Σοὶ ἐπιδείξωμεν νέον δεῖγμα ἀγάπης, παρουσιάζομεν εἰς τὴν λατρείαν τῆς ἀληθείας συζύγους, οὓς ἐκτιμῶμεν καὶ ἀγαπῶμεν. Κατάπεμψον, ἱκετεύομεν, μίαν τῶν ἀκτίνων τῆς ἀπείρου Σου διανοίας... Μεγάλε Ἀρχιτέκτον τοῦ Σύμπαντος, δέξαι εὐμενῶς τὰς εὐχὰς ἡμῶν καὶ ἔμπνευσον ἡμᾶς» (Τελετὴ Συζυγικῆς Ἀναγνωρίσεως ἢ Τεκτονικοῦ Γάμου. Αὐτόθι, σελ. 45-46). - «Μεγάλε Ἀρχιτέκτον τοῦ Σύμπαντος... τὸ πᾶν ζῇ καὶ ἀναπνέει ἐν Σοὶ καὶ διὰ Σοῦ... Εἴθε οἱ ἀδελφοὶ ἡμῶν νὰ ζήσωσιν ἀείποτε μετὰ Σοῦ, ὅπως ἔζησαν καὶ μεθ᾿ ἡμῶν. Εἴθε ὁ θάνατος αὐτῶν νὰ διδάξῃ ἡμᾶς ὅτι θὰ ἀποθάνωμεν καὶ νὰ μᾶς προετοιμάσῃ ὅπως ἀπολαύσωμεν μετ᾿ αὐτῶν εἰς τοὺς πατρικούς Σου κόλπους τῆς ἀληθοῦς αἰωνιότητος... Σοὶ πρέπει αἶνος, ὦ Πάτερ τῶν ἀνθρώπων...» (Τλετὴ Τεκτονικοῦ Μνημοσύνου. Αὐτόθι, σελ. 66-67, 72-73). «Μεγάλε Ἀρχιτέκτον τοῦ Σύμπαντος, Σὺ ὁ δοτὴρ παντὸς ἀγαθοῦ, εὐλόγησον καὶ ἁγίασον τὰ ὄψα ταῦτα» (Τεκτονικὰ Συμπόσια. Αὐτόθι σελ. 9).
Ἀναμφιβόλως, ἡ ἐν τῇ Στοᾷ εὐλαβεστάτη λατρεία αὕτη τοῦ «Μ.Α.Τ.Σ.» οὐδὲν ἔχει νὰ «ζηλεύσῃ» ἐκ τῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ λατρείας τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ ἡμῶν. Χρησιμοποιεῖ ἀκόμη ἡ Μασωνία καὶ θυμίαμα, ὅπερ ἀπ᾿ ἀρχαιοτάτων χρόνων ἐξελήφθη ὡς προσφορὰ λατρείας εἰς τὸν Θεόν. Εἶνε γνωστὸν ὅτι οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ἐθανατοῦντο διὰ μόνην τὴν ἄρνησιν αὐτῶν ὅπως ῥίψωσι θυμίαμα πρὸ τῶν εἰδωλικῶν βωμῶν. Ὅσοι, καμπτόμενοι ὑπὸ τῶν βασανιστηρίων, ἔῤῥιπτον θυμίαμα, ἠλευθεροῦντο πάραυτα, τῆς πράξεως αὐτῶν ταύτης θεωρουμένης ὡς ἀποδοχῆς καὶ λατρείας τῶν ψευδῶν θεῶν τῆς εἰδωλολατρικῆς Ῥώμης.
Θυμίαμα χρησιμοποιεῖ ἡ Μασωνία τόσον κατὰ τὴν Τελετὴν τῆς «Υἱοθεσίας Λυκιδέως» καὶ τὴν Τελετὴν τῆς «Συζυγικῆς Ἀναγνωρίσεως», ὅσον καὶ κατὰ τὰ «Τεκτονικὰ Μνημόσυνα» (Τ.Τ.Λ.Τ. σελ. 24, 54, 70).
γ΄) Ἀπόλυτος ἀφοσίωσις εἰς τὸν «Μ.Α.Τ.Σ.» καὶ ἀπόλυτος ἐξάρτησις ἐξ αὐτοῦ.
Ὡς ὀρθῶς παρετηρήθη, εἰς οὐδεμίαν Θρησκείαν ὑπάρχει τόσον ἀσφυκτικὴ θεοκρατία ὅσον εἰς τὴν Μασωνίαν. Πᾶν ἐπίσημον Τεκτονικὸν βιβλίον φέρει ἐμφανέστατα ἐπὶ τοῦ ἐξωφύλλου τὰ ἀρχικὰ τῆς φράσεως «Εἰς δόξαν τοῦ Μεγάλου Ἀρχιτέκτονος τοῦ Σύμπαντος». Κατὰ τὸν «Γενικὸν Κανονισμὸν τῆς Γαληνοτάτης Μεγάλης Ἀνατολῆς», ἄρθρον 171, «Πᾶν ἔγγραφον ἐξερχόμενον τῆς Στοᾶς δέον νὰ φέρῃ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν τίτλον «Εἰς δόξαν τοῦ Μεγάλου Ἀρχιτέκτονος τοῦ Σύμπαντος»!
Αἱ ἐργασίαι τῶν Μασώνων εἶνε «καθιερωμέναι πρὸς δόξαν Σοῦ», ἀνακράζει ἐν προσευχῇ πρὸς τὸν «Μ.Α.Τ.Σ.» ὁ Σεβάσμιος κατὰ τὴν Τελετὴν τῶν «Ἐγκαινίων Τεκτονικοῦ Ναοῦ» (Τ.Τ.Λ.Τ., σελ. 83).
Ὁ Μασῶνος εἶνε κυριολεκτικῶς «Ναὸς» λατρείας· λατρείας ὄχι βεβαίως τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τοῦ «Μ.Α.Τ.Σ.»: «Ἡ καρδία τοῦ μεμυημένου εἶνε τὸ ἱερὸν τῆς πρὸς τὸν Μέγαν Ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος λατρείας του. Τί τὸν ἐνδιαφέρουν λοιπὸν οἱ ἐξωτερικοὶ τύποι, καθορισθέντες ὑπὸ τῶν ἀνθρωπίνων Νόμων, ὅταν φέρῃ τὴν λατρείαν αὐτοῦ ἐν ἑαυτῷ καὶ τὸ πνεῦμα αὐτοῦ δύναται νὰ ἐξυψωθῇ διὰ τῆς σκέψεως καὶ διὰ τῆς μελέτης μέχρι τῆς ἀπείρου ἀληθείας;» (Τυπικὸν Ἀρείου Πάγου τοῦ 30ου Βαθμοῦ, σελ. 20). Πάντες δ᾿ οἱ Τέκτονες διακηρύττουσι γεγωνυῖᾳ τῇ φωνῇ: «Τιμῶμεν καὶ δοξάζομεν τὸν Μέγαν Ἀρχιτέκτονα τῶν Κόσμων καὶ εὐχαριστοῦμεν Αὐτὸν διὰ τὰς πρὸς ἡμᾶς εὐεργασίας Αὐτοῦ» (Τ.Τ.Λ.Τ., σελ. 32). Ἂν ταῦτα δὲν συνιστῶσι σχέσιν Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου (δηλαδὴ Θρησκείαν), τότε τί συνιστᾷ τὴν τοιαύτη σχέσιν; Τί ἄλλο πράττει πᾶσα Θρησκεία ἀπὸ τοῦ νὰ τιμᾷ, νὰ δοξάζῃ καὶ νὰ εὐχαριστῇ τὸν ἑαυτῆς θεόν;
δ΄) Ἐπίδειξις εἰδικῆς καὶ ἀποκλειστικῆς εὐνοίας τοῦ «Μ.Α.Τ.Σ.» πρὸς τοὺς Τέκτονας.
Ὁ «θεὸς» τῆς Μασωνίας δὲν εἶνε ἀδρανής. Δὲν δέχεται παθητικῶς τὴν λατρείαν καὶ τὴν εἰς αὐτὸν ἀφοσίωσιν τῶν Τεκτόνων. Ἀνταμείβει πλουσίως αὐτούς, χορηγῶν εἰς αὐτοὺς εἰδικὰς δωρεάς. Οἱ Μασῶνοι ἔχουσιν ὅλως ἰδιαιτέρως ἀπαιτήσεις παρὰ τοῦ «Μ.Α.Τ.Σ.». Καὶ πάνυ δικαίως! Θεὸς αὐτῶν εἶνε, φυσικὸν εἶνε νὰ φροντίζῃ ἰδιαιτέρως δι᾿ αὐτούς. Οὕτω διακηρύττουσιν ὅτι ἔλαβον τὴν εἰδικὴν χάριν τῆς κατανοήσεως τοῦ Νόμου τῆς προόδου καὶ τῆς ἀγάπης. Καὶ ἐπὶ λέξει: «Μεγάλε Ἀρχιτέκτον τοῦ Σύμπαντος... εἰς Σὲ τὸν δημιουργήσαντα τὸν ἄνθρωπον καὶ ἐγγράψαντα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ... τὸν Νόμον τῆς προόδου καὶ τῆς ἀγάπης, ἵνα χρησιμεύσῃ αὐτῷ ὡς ὁδηγὸς εἰς τὴν ὁδὸν τῆς εὐτυχίας, πρὸς ἣν Σὺ ηὐδόκησας νὰ ἀτενίσῃ, πρὸς Σὲ ἡμεῖς οἱ Τέκτονες, εἰς οὓς ἐδόθη ἡ χάρις νὰ κατανοήσωσι τὸν ἔξοχον τοῦτον Νόμον...» (αὐτόθι, σελ. 24). Φρονοῦσιν ἀκόμη οἱ Τέκτονες ὅτι, εἰδικῶς φωτιζόμενοι ὑπὸ τοῦ Μ.Α.Τ.Σ., ἀποβαίνουσιν οἱ ἐκφρασταὶ τοῦ θελήματος αὐτοῦ: «... Κατάπεμψον ἐφ᾿ ἡμᾶς ἀκτῖνα τῆς ἀπείρου Σου διανοίας, ἵνα αἱ ὁδηγίαι καὶ εὐχαὶ ἡμῶν ἐκφράσωσι τὸ ὕψιστον θέλημά Σου...» (αὐτόθι, σελ. 24). Καὶ πάλιν: «Κατάπεμψον, ἱκετεύομεν, μέχρις ἡμῶν μίαν τῶν ἀκτίνων τῆς ἀπείρου Σου διανοίας ὅπως τὰ παραγγέλματα καὶ αἱ εὐχαὶ ἡμῶν ὦσιν ἡ ἔκφρασις τῆς ὑψίστης θελήσεώς Σου!» (αὐτόθι, σελ. 46). Δηλαδὴ ἡ Μασωνία προβάλλει καὶ ἀξιώσεις θεοπνευστίας!...
Ἀκόμη ἐν τῇ Μασωνίᾳ ὑπάρχει «Φῶς», «δι᾿ οὗ δύναταί τις νὰ διακρίνῃ τὸ ἀληθὲς ἐκ τοῦ ψευδοῦς, τὴν ἀλήθειαν ἐκ τῆς πλάνης, τὸ φῶς δὲ τοῦτο διαλύει τὰ σκότη τῶν προλήψεων, καταδεικνύει ματαίους τοὺς προτέρους φόβους καὶ ἀντικαθιστᾷ τὰς ἐσφαλμένας ψευδεῖς ἢ ἀνοήτους δοξασίας, διὰ γνώσεων ὀρθῶν, ἀλαθήτων καὶ εὐλήπτων εἰς τὴν διάνοιαν καὶ τὴν συνείδησιν, διὰ γνώσεων βασιζομένων ἐπὶ τῆς φύσεως καὶ μεταβαλλουσῶν τὸν ἀνθρώπινον εἰς θεῖον» (αὐτόθι, σελ. 52-53), καθὼς καὶ «ΙΕΡΟΝ ΠΥΡ», ὅπερ ἔχει τὴν δύναμιν «νὰ θερμάνῃ καὶ νὰ ἐξαγνίσῃ τὰς ψυχάς»! (Αὐτόθι, σελ. 82).
Τέλος οἱ Τέκτονες, ἀπερχόμενοι ἐκ τοῦ κόσμου, πορεύονται «εἰς τοὺς πατρικοὺς κόλπους» τοῦ Μ.Α.Τ.Σ. καὶ ἐκεῖ «ἀπολαύουσι τῆς ἀληθοῦς αἰωνιότητος»! (Αὐτόθι, σελ. 67).
ε΄) Μετάδοσις θείας εὐλογίας παρὰ τοῦ «Μ.Α.Τ.Σ.» δι᾿ ὑλικῶν στοιχείων.
Ὅπως δηλαδὴ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἔχομεν μετάδοσιν θείας Χάριτος δι᾿ αἰσθητῶν στοιχείων (π.χ. ὕδωρ Βαπτίσματος), οὕτω καὶ ἐν τῇ Μασωνίᾳ ἔχομεν μετάδοσιν θείων χαρισμάτων μέσῳ αἰσθητῶν στοιχείων. Κατὰ τὴν τελετὴν τῆς «υἱοθεσίας Λυκιδέως» ὁ Σεβάσμιος τῆς Μασωνίας, «ἐκτείνων τὰς χεῖρας ἐπὶ τοῦ βωμοῦ», ἔνθα εἶνε τοποθετημένα ἄρτος, ὕδωρ, οἶνος καὶ μέλι, δέεται πρὸς τὸν «Μ.Α.Τ.Σ.»: «... Εὐλόγησον ἐπίσης τὰ προϊόντα ταῦτα τῆς γῆς, ἅτινα ἡ ἀγαθότης Σου δωρεῖται ἡμῖν. Δὸς αὐτοις τὴν ἰσχὺν νὰ ἐγχαράξωσιν εἰς τὴν καρδίαν τοῦ Λυκιδέως ἀνεξίτηλον ἀνάμνησιν διαφωτίζουσαν αὐτὸν ἐν ὡριμωτέρᾳ ἡλικίᾳ καὶ καθιστῶσαν αὐτὸν πιστὸς ἐσαεὶ πρὸς τοὺς ὅρους τῆς υἱοθεσίας αὐτοῦ»! (Αὐτόθι, σελ. 24-25). Προσφέρων δ᾿ ἀκολούθως ὁ Σεβάσμιος τὸν οὕτως «εὐλογηθέντα» οἶνον εἰς τὸν Λυκιδέα, λέγει: «Ὁ οἶνος οὗτος, σύμβολον δυνάμεως, ἂς δωρήσῃ εἰς τὴν ψυχήν σου τὸ θάῤῥος ὅπως ἀνθίσταται εἰς τὰς ἀποπλανήσεις καὶ ἐγκαρτερῇ εἰς τὰς δυστυχίας καὶ ἄς σοι ἐμπνεύσῃ τὸν διακαῆ καὶ ἔμμονον ζῆλον τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τὴν σοφίαν τοῦ Μεγάλου Διδασκάλου ἡμῶν Σολομῶντος»! (Αὐτόθι, σελ. 36).
Κατὰ τὴν μύησιν τοῦ Α΄ Βαθμοῦ τῆς Μασωνίας ὁ πρῶτος Ἐπόπτης λέγει περὶ τοῦ μυουμένου: «Ἂς διέλθῃ, ἀλλ᾿ ἂς καθαρθῇ διὰ τοῦ ὕδατος» (Τυπικὸν Α΄ Συμβολικοῦ Βαθμοῦ, σελ. 42).
Ἐν τῇ μυήσει τοῦ 28ου Βαθμοῦ ὁ προεξάρχων τῆς Τελετῆς ἀρχιμασῶνος, «τείνων πρὸς τοὺς νεοφύτους βότρυν σταφυλῶν, ἐκ τῶν ὁποίων τρώγει καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος ῥάγας τινάς, λέγει: Λάβετε, φάγετε. Ὁ βότρυς οὗτος συμβολίζει τὸν καρπὸν τοῦ δένδρου τῆς ζωῆς, ὅστις θὰ ἔχῃ ὡς ἀποτέλεσμα νὰ σᾶς καταστήσῃ ὡς ἡμεῖς...»! (Τυπικὸν 28ου Βαθμοῦ, σελ. 39).
Ϛ΄) Χρησιμοποίησις καθαρῶς θρησκευτικῆς ὁρολογίας, ὡς π.χ. ἅγιος, ἐξάγνισις, κάθαρσις, ἀναγέννησις, ἀπολύτρωσις, ἱερότης, οὐράνιος πατρίς, οὐράνιον φῶς, πνευματικὴ τροφή, καρπὸς δένδρου ζωῆς, κ.τ.τ..
ζ΄) Διεκδικεῖ ἔργον Θρησκείας, ὡς π.χ. εἶνε ἡ ἀποκατάστασις τοῦ ἀνθρώπου «εἰς τὸ ἀρχαῖον κάλλος», ὅθεν οὗτος ἐξέπεσεν, ἡ σωτηρία τῆς κοινωνίας ἐκ τοῦ κακοῦ, ἡ μετάδοσις τῆς ἀληθείας, κ.τ.λ., κ.τ.λ.. Ἰδοὺ δείγματά τινα τοιούτων ἀξιώσεων καὶ διεκδικήσεων: «Ἐλέχθη ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἦτο ἔκφυλος, ὅτι ἡ δίοδός του εἰς τὴν γηΐνην ζωὴν ἦτο σειρὰ ἀθλιοτήτων, πόνων καὶ δακρύων καὶ ὅτι εἶχε χάσει τὰ πνευματικὰ δῶρα. Ὁ Τεκτονισμὸς ἱδρύθη ἵνα ἀποκαταστήσῃ αὐτόν. Τοῦτο εἶνε τὸ μέγα ἔργον, εἰς ὅπερ θὰ κληθῆτε νὰ λάβητε μέρος... Ὑπάρχει τι σπουδαιότερον καὶ σεμνότερον τούτου;» (Τυπικὸν Ἀρείου Πάγου τοῦ 30ου Βαθμοῦ, σελ. 21). Καὶ αὖθις: «Διαπνεόμενοι ὑπὸ τοῦ πόθου ὅπως σώσωμεν τὴν ἀνθρωπίνην κοινωνίαν ἐκ τῶν κακῶν τὰ ὁποῖα κατατρέχουσιν αὐτήν, ὠρκίσθημεν νὰ νικήσωμεν ἢ νὰ ἀποθάνωμεν» (Τυπικὰ τῶν Βαθμῶν 5-9, σελ. 46). Καὶ πάλιν: «Ἂς ἐπανέλθωμεν λοιπὸν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων διὰ νὰ προσπαθήσωμεν νὰ τοῖς μεταδώσωμεν τὴν ἀγάπην πρὸς τὸ καθῆκον καὶ τὴν γνῶσιν τῆς ἀληθείας» (Τυπικὸν τοῦ 28ου Βαθμοῦ, σελ. 46-47). Ἀλλὰ «τὴν γνῶσιν τῆς ἀληθείας» μόνον θρησκεία καὶ μάλιστα Θρησκεία ἐξ ἀποκαλύψεως δύναται νὰ μεταδώσῃ! Τέλος ἐν τῇ ἐπισήμῳ «Ἀπαντήσει τῶν Τεκτονικῶν Ἀρχῶν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος», μετὰ τὴν ἐν ἔτει 1933 καταδίκην τῆς Μασωνίας, διεκηρύσσετο: «Ὁ Τεκτονισμὸς εἶνε ἠθικὴ Ἑταιρεία, τουτέστι παγκόσμιος σύνδεσμος ἀνθρώπων, ὅστις ἐπιδιώκει τὴν ἠθικὴν καὶ κοινωνικὴν βελτίωσιν τῆς ἀνθρωπότητος. Πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦτον, ἐπειδὴ γνωρίζει καλῶς ὁποία εἶνε ἡ διὰ τὸν ἠθικὸν καταρτισμὸν τοῦ ἀνθρώπου σημασία τῆς ἰδέας τοῦ Θεοῦ, τῆς ἰδέας τῆς ἀθανασίας καὶ τῆς ἰδέας τῆς ἠθικῆς ἐλευθερίας, ἀπαιτεῖ παρὰ τῶν μελῶν της ἀποδοχὴν τῶν τριῶν τούτων αἰωνίων ἰδεῶν...» (Βλ. βιβλίον τοῦ «Τεκτονικοῦ ἱδρύματος» ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ ὁ Τεκτονισμός», σελ. 18). Τὸ ὡς ἄνω διαγραφόμενον πλαίσιον εἶνε ὑπεραρκετὸν ἵνα περιλάβῃ μίαν Θρησκείαν...
η΄) Ἡ καταγωγὴ τοῦ Τεκτονισμοῦ. Αὐτὸς οὗτος ὁ Τεκτονισμὸς μαρτυρεῖ ὅτι δὲν προῆλθεν ἐκ πηγῶν ἀσχέτων πρὸς τὴν Θρησκείαν, ἀλλ᾿ ἐκ πηγῶν ἀκραιφνῶς θρησκευτικῶν καὶ ὅτι διετήρησε τὰ στοιχεῖα ἅτινα παρέλαβεν ἐκ τῆς ἀρχικῆς ἐκκινήσεως αὐτοῦ. Ἰδοὺ τρεῖς ἐπισημόταται καὶ σαφέσταται ὁμολογίαι: «Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμὸς ἔχει διττὴν καταγωγήν,... καὶ δεύτερον ἔκ τινων φιλοσοφικῶν ἢ Μυστικῶν Θρησκευτικῶν Σωματείων, ἅτινα, παρ᾿ ὅλους τοὺς διωγμοὺς τῆς Ἐκκλησίας, διετήρησαν κατὰ τοὺς μέσους χρόνους καὶ κατὰ τὴν Ἀναγέννησιν τὰς παραδόσεις αἱρέσεών τινων τῆς Ἀνατολῆς» (Μεγάλα Συντάγματα, σελ. 5). - «Πρὸς στιγμὴν ἠδύνατό τις νὰ πιστεύσῃ ὅτι τὰ Μυστήρια τοῦ Μίθρα θὰ ἔδιδον εἰς τὴν Δύσιν τὴν Θρησκείαν, τὴν ὁποίαν ἀνέμενεν. Ἀλλ᾿ ἐτέθησαν κατὰ μέρος καὶ ἐνικήθησαν ὑπὸ τοῦ Χριστιανισμοῦ. Αἱ διδασκαλίαι ὅμως αὐτῶν ἐπέζησαν εἴς τινας αἱρέσεις, ἀναμεμειγμένας μὲ ἰδέας τῶν μανιχαίων, τῶν γνωστικῶν καὶ τῶν καββαλιστῶν. Διὰ τοῦ ἀγωγοῦ δὲ τούτου εἰσήχθησαν καὶ εἰς τὸν Τεκτονισμόν. Οἱ δὲ Ἱππόται τοῦ Ἡλίου (δηλαδὴ οἱ Μασῶνοι τοῦ 28ου Βαθμοῦ) εἶνε οἱ φύλακες παντὸς ὅ,τι ἀληθὲς καὶ ὀρθὸν αἱ παραδόσεις αὗται ἐμπεριέχουν» (Τυπικὸν τοῦ 28ου Βαθμοῦ τοῦ Ἱππότου τοῦ Ἡλίου, σελ. 14). - Τέλος ἡ γνωστὴ θρησκευτικὴ αἵρεσις, ὁ Γνωστικισμός, καθ᾿ οὗ ἐπὶ μακρὸν ἐπάλαισε σκληρῶς ἡ ἀρχαία Ἐκκλησία, ἀνακηρύσσεται ὡς «ψυχὴ καὶ μυελὸς τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ»! (Τυπικὸν Ἀρείου Πάγου τοῦ 30ου Βαθμοῦ, σελ. 41).
θ΄) Διαχωρισμὸς βαθὺς καὶ οὐσιώδης μεταξὺ τῶν μελῶν τοῦ Τεκτονισμοῦ καὶ τῶν μὴ ἀνηκόντων εἰς αὐτόν. Παρόμοιον διαχωρισμὸν ματαίως θὰ ἀνεζήτει τις μεταξὺ ὀπαδῶν καὶ μὴ ὀπαδῶν μιᾶς οἱασδήποτε ἠθικῆς ἢ φιλοσοφικῆς Ἑταιρείας ἢ ἑνὸς προοδευτικοῦ καὶ φιλανθρωπικοῦ Σωματείου. Οἱ Τέκτονες εἶνε, ἐν τῷ παγκοσμίῳ χώρῳ, οἱ ἐκλεκτοί, οἱ ἐξέχοντες, οἱ πεφωτισμένοι, οἱ κεχωρισμένοι, οἱ ἔχοντες ἰδιαζούσας ἰδιότητας καὶ ἰδιάζουσαν ἀποστολήν, οἱ ἐν ἠθικῇ ἀσφαλείᾳ διάγοντες, ἐνῶ πάντες οἱ λοιποί, κἂν εἶνε Χριστιανοί, κἂν μὴ εἶνε, κἂν ἔχωσιν ἀνέλθει εἰς ὕψη ἀνθρωπίνης ἐπιστήμης καὶ σοφίας, κἂν μὴ ἔχωσιν, εἶνε οἱ κοινοί, οἱ ἁπλοῖ, οἱ ἀφώτιστοι, οἱ ἐπισφαλεῖς, οἱ βέβηλοι!
«Οἱ Ἐλευθεροτέκτονες, ἰσχυροποιοῦντες μεταξύ των αἰσθήματα εἰλικρινῶς ἀδελφικά, ἀποβλέπουν πρὸς ἀλλήλους ὡς πρὸς ἀδελφοὺς καὶ ἐργάζονται ἐν τῷ Τεκτονισμῷ ὡς Ἕνωσις ἀδελφῶν» (Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ ὁ Τεκτονισμός, σελ. 11). Ἐν τῷ 2ῳ ἄρθρῳ τοῦ «Γενικοῦ Κανονισμοῦ τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου» ἀναφέρεται: «Τὸ Τάγμα τῶν Ἐλευθέρων Τεκτόνων εἶνε ἑνιαῖον, ἀποτελεῖ μίαν οἰκογένειαν, καὶ σύγκειται ἐκ τῶν ἀπανταχοῦ γῆς διεσπαρμένων Τεκτόνων, διακρίνεται δὲ εἰς Τεκτονικὰς Ἐθνότητας, ἀῤῥήκτως ἀλλήλαις συνδεομένας, τὰς αὐτὰς πρεσβευούσας ἀρχὰς καὶ ὁμοιοτρόπως ἐνεργούσας». Πᾶς μὴ ὢν Τέκτων, εἶνε «πλανώμενος εἰς τὸν βέβηλον κόσμον, ἐν ᾧ τὰ συγκρουόμενα περὶ αὐτὸν πάθη ἀπειλοῦσι νὰ τὸν σύρωσιν εἰς τὴν ἄβυσσον τοῦ κακοῦ, ἔνθα τόσοι ἄλλοι ἀμύητοι ἀπωλέσθησαν» (Τ.Τ.Λ.Τ., σελ. 26), ἐνῶ ἀντιθέτως «ὁ θόρυβος τοῦ βεβήλου κόσμου καὶ ὁ σάλος τῶν ψευδῶν ἐπιθυμιῶν... δὲν δύνανται νὰ ὑπερπηδῶσι τὴν οὐδὸν τοῦ ἐνδιαιτήματος τῆς Σοφίας», ὅ ἐστιν ἡ Τεκτονικὴ Στοά! (Αὐτόθι, σελ. 29). Ὡς προείπομεν δέ, οἱ Τέκτονες ἔχουσιν ἐν Μασωνίᾳ μοναδικόν τι «φῶς», «δι᾿ οὗ δύναταί τις νὰ διακρίνῃ τὸ ἀληθὲς ἐκ τοῦ ψευδοῦς, τὴν ἀλήθειαν ἐκ τῆς πλάνης, τὸ φῶς δὲ τοῦτο... ἀντικαθιστᾷ τὰς ἐσφαλμένας ψευδεῖς ἢ ἀνοήτους δοξασίας, διὰ γνώσεων ὀρθῶν, ἀλαθήτων,... καὶ μεταβαλλουσῶν τὸ ἀνθρώπινον εἰς θεῖον» (Τ.Τ.Λ.Τ., σελ. 52-53), καθὼς καὶ ἴδιόν τι «ἱερὸν πῦρ», «θερμαῖνον καὶ ἐξαγνίζον τὰς ψυχάς»! (Αὐτόθι, σελ. 82). Αἱ ψυχαὶ δὲ τῶν κεκοιμημένων Τεκτόνων «εἰσέρχονται εἰς τὴν μεγάλην οὐράνιον Στοάν, ὅπου λάμπει πάντοτε τὸ φῶς τὸ ἀνέσπερον»! (Αὐτόθι, σελ. 75). Πρὶν δὲ ἢ γένηταί τις Τέκτων οὐδέποτε ὀνομάζεται ὑπὸ τῶν Μασώνων «Ἀδελφός». Μόνον μετὰ τὴν μύησιν αὐτοῦ καλεῖται πλέον ἀδελφός. Ἐν τῷ «Τυπικῷ τοῦ Α΄ Συμβολικοῦ Βαθμοῦ» ὁ ὑπὸ μύησιν τελῶν ὀνομάζεται ὑπὸ τοῦ Σεβασμίου συνεχῶς «Κύριος», ουδ᾿ ἅπαξ δὲ «Ἀδελφός». Μεταβάλλονται ὅμως ἄρδην τὰ πράγματα ἅμα τῷ πέρατι τῆς μυήσεως καὶ τῇ ἀνακηρύξει αὐτοῦ ὡς Τέκτονος: «Πρόσελθε, Ἀδελφέ μου», λέγει πλέον ὁ Σεβάσμιος, «διότι τοῦ λοιποῦ ἡμεῖς οὕτω θὰ σὲ ἀποκαλῶμεν. Πρόσελθε, ὅπως σοὶ δώσω τὸν πρῶτον ἀδελφικὸν ἀσπασμὸν ἐν ὀνόματι πάντων τῶν ἀδελφῶν»! (Σελ. 52). Σημειωτέον ὅτι ὁ ἐν λόγῳ προσφιλὴς καὶ ἐκλεκτὸς «Ἀδελφὸς» τῶν Χριστιανῶν Μασώνων δυνατὸν νὰ εἶνε Χριστιανός, δυνατὸν ὅμως νὰ εἶνε καὶ Μουσουλμᾶνος, ἢ Ἰουδαῖος ἢ Βουδδιστής, ἐνῶ ὁ μὴ Μασῶνος Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς θεωρεῖται ὑπ᾿ αὐτῶν ὡς «βέβηλος»! Ἡ «ἐν Τεκτονισμῷ» ἀδελφότης ὑπέρκειται οὕτω καὶ ὑπερέχει τῆς «ἐν Χριστῷ» ἀδελφότητος ἢ μᾶλλον ἡ πρώτη ἐκμηδενίζει τὴν δευτέραν!...
Πᾶς δὲ μὴ ὢν Μασῶνος, ἔστω καὶ ἂν εἶνε σπουδαῖος Χριστιανὸς καὶ μέγας ἐπιστήμων, θεωρεῖται ὑπὸ τῶν Μασώνων ὡς ὅμοιος πρὸς «τὸν ἐν ἀγνοίᾳ τῶν πάντων διατελούντα»! (Τυπικὸν τοῦ Α΄ Συμβολικοῦ Βαθμοῦ, σελ. 62).
Ἐν τῇ Τελετῇ τῆς «Υἱοθεσίας Λικιδέως» ὁ Σεβάσμιος λέγει πρὸς τὸν Λικιδέα, ἐνῶ ἀφαιρεῖ ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸν πέπλον δι᾿ οὗ ὁ Λικιδεὺς εἶνε κεκαλυμμένος: «Ἀφαιρεθήτω ἐνώπιον τοῦ φωτοβόλου Ἀστέρος τοῦ Τεκτονισμοῦ ὁ ὑλικὸς πέπλος διὰ τοῦ ὁποίου ὁ βέβηλος κόσμος σὲ περιβάλλει»! (Αὐτόθι, σελ. 27). Ὀλίγον δὲ προηγουμένως ὁ Ῥήτωρ τῆς στοᾶς ἀπεφαίνετο περὶ τοῦ Λυκιδέως: «Μυήσωμεν αὐτὸ εἰς τὸν πνευματικὸν βίον, ὁ καλύπτων τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ πέπλος ἂς ἀφαιρεθῇ καὶ ἂς διδαχθῇ τὸ στόμα αὐτοῦ γλυκεῖς μόνον λόγους νὰ προφέρῃ. Ἐξαγνισθήτω ἡ καρδία του»! (Αὐτόθι, σελ. 27). Οἱ «ἀνάδοχοι» τέλος τοῦ παιδίου (Λικιδέως) παρακαλοῦσι τὸν Σεβάσμιον: «Φίλοι τοῦ τέκνου τούτου, υἱοῦ Ἀδελφοῦ ἡμῶν, ζητοῦμεν δι᾿ αὐτὸ φῶς, προστασίαν καὶ ἐξάγνισιν διὰ τῆς υἱοθεσίας»! (Αὐτόθι, σελ. 28).
Κατὰ τὴν Μασωνίαν πᾶς ἄλλος γάμος, ἄρα καὶ ὁ ἐν Χριστῷ τοιοῦτος, μικρὰν ἀξίαν καὶ σημασίαν ἔχει. Μόνον ὁ «ἐν ἁρμονίᾳ πρὸς τὰς Τεκτονικὰς ἀρχὰς» γάμος «δύναται νὰ μεταβάλλῃ τὸν κόσμον καὶ νὰ καθίσταται ἕνωσις διαρκὴς καὶ ἀδιάλυτος» (Αὐτόθι, σελ. 52). Κατὰ τὰ «Ἐγκαίνια Τεκτονικοῦ Ναοῦ» ὁ Σεβάσμιος, «κατερχόμενος τοῦ θρόνου του, ἀτενίζων τὸν φωτοβόλον Ἀστέρα», δέεται καὶ ἱκετεύει: «Μυστηριῶδες καὶ θεῖον φῶς, πῦρ ἱερόν, ψυχὴ τοῦ Σύμπαντος, αἰωνία ἀρχὴ τῶν κόσμων καὶ τῶν ὄντων, σεπτὸν σύμβολον τοῦ Ὑπερτάτου καὶ Μεγάλου Ἀρχιτέκτονος, φώτισον τὰς διανοίας ἡμῶν καὶ διάχυσον εἰς τὰς ψυχὰς ἡμῶν τὸ ζωογόνον πῦρ τοῦ Τεκτονισμοῦ» (Αὐτόθι, σελ. 81). Μετ᾿ ὀλίγον δὲ ὁ Σεβάσμιος «ἀνάπτει τὸ ἐπὶ τοῦ βωμοῦ τρίφωτον καὶ λέγει: Εἴθε τὰ μυστηριώδη ταῦτα φῶτα νὰ φωτίσωσι τοὺς βεβήλους, οἵτινες θὰ εἰσέλθωσιν ἐντὸς τοῦ Ναοῦ τούτου καὶ νὰ καταστήσωσιν αὐτοὺς ἱκανοὺς ὅπως κατανοήσωσι τὸ μεγαλεῖον καὶ τὴν ἱερότητα τῶν ἡμετέρων ἐργασιῶν» (Αὐτόθι, σελ. 82). Κατὰ τὴν μύησιν τοῦ Α΄ Βαθμοῦ ὁ Σεβάσμιος λέγει: «Εἴθε δὲ οἱ Ἀδελφοὶ πάντες, ἐπανερχόμενοι εἰς τὸν ἔξω κόσμον, νὰ γνωρίζωνται ἐκ τῶν λόγων, τῶν ἠθῶν καὶ τῶν πράξεων αὐτῶν, ὅτι εἰσὶν ἀληθῆ τέκνα τοῦ Φωτός»! (Τυπικὸν Α΄ Συμβολικοῦ Βαθμοῦ, σελ. 56). Κατὰ τὴν μύησιν τοῦ 28ου Βαθμοῦ κρούεται «ἡ θύρα τοῦ Ναοῦ», εἰς ἐρώτησιν δέ, «τίς ὁ κρούων», δίδεται ἡ ἀπάντησις: «Ὁ Τελετάρχης συνοδεύει τέκνα τοῦ ἐρέβους ζητοῦντα νὰ φωτισθῶσι»! (Τυπικὸν 28ου Βαθμοῦ, σελ. 9). Κατὰ τὴν μύησιν τοῦ 30ου Βαθμοῦ, ἤτοι τοῦ «Ἱππότου Καδώς», ὁ «Μέγας Διδάσκαλος» τῆς Μασωνίας κατηχεῖ τὸν μυούμενον περὶ τῶν ἀρετῶν «ὧν ἡ ἄσκησις εἶνε ἀναγκαία ὅπως καταστῇ ἄξιος τοῦ τίτλου Καδώς, τοὐτέστι τοῦ Ἁγίου, τοῦ ἐξηγνισμένου»! (Τυπικὸν Ἀρείου Πάγου τοῦ 30ου Βαθμοῦ, σελ. 18). Τέλος κατὰ τὴν «Υἱοθεσίαν Λικιδέως» ὁ Σεβάσμιος λέγει πρὸς τοῦ «ἀναδόχους» τοῦ Λικιδέως: «Ἀδελφοὶ ἀνάδοχοι, Σεῖς μὲν γνωρίζετε τὰ τὸν βέβηλον κόσμον συγκλονίζοντα κακά... Ὑπόσχεσθε νὰ ἀκολουθῆτε αὐτὸν ἀγρύπνως ἐν τῷ βεβήλῳ κόσμῳ, καὶ νὰ ἐντυπώνητε ἀπὸ τῆς παιδικῆς αὐτοῦ ἡλικίας εἰς τὸν νοῦν του τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἀρετὰς τοῦ ἡμετέρου Τάγματος;...» (Τ.Τ.Λ.Τ., σελ. 34).
ι΄) Πεποίθησις ὅτι συντελεῖται ἀναγέννησις ἐν τῷ Τεκτονισμῷ.
Ὁ «μυούμενος» δὲν καθίσταται μέλος ἑνὸς ἁπλοῦ φιλανθρωπικοῦ Σωματείου, μιᾶς κοινῆς ἠθικῆς Ἑταιρείας, ὁσονδήποτε ἀξιολόγου, ἀλλὰ μεταπηδᾷ εἰς ἄλλην ζωήν, γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος, μεταβάλλεται, ἀναγεννᾶται, δηλαδὴ γεννᾶται ἐκ νέου.
Ὁ Α΄ Βαθμὸς τῆς Μασωνίας θεωρεῖται ὑπ᾿ αὐτῆς ὡς ἀντιστοιχῶν πρὸς «τὰ πρῶτα βήματα τοῦ ἀνθρώπου», πρὸς τὴν ἡλικίαν τοῦ «βρέφους» (Τυπικὸν τοῦ Β΄ Συμβολικοῦ Βαθμοῦ, σελ. 4, 13). Ἔχομεν λοιπὸν γέννησιν κατὰ τὴν μύησιν τοῦ Α΄ Βαθμοῦ, ὡς ἄλλωστε ῥητῶς λέγεται τοῦτο καὶ ἐν ἄρθρῳ 134 τοῦ «Γενικοῦ Κανονισμοῦ τῆς Γαληνοτάτης Μεγάλης Ἀνατολῆς», ὅπερ διακελεύεται ὅτι ἡ μύησις Β΄ καὶ Γ΄ Βαθμοῦ γίνεται ὑποχρεωτικῶς δι᾿ ἕκαστον Τέκτονα μόνον «ἐν τῇ Στοᾷ ἐν ᾗ ἐγεννήθη» οὗτος, ἤτοι ἔλαβε τὴν μύησιν τοῦ Α΄ Βαθμοῦ. Τὸ ἄρθρον 135 τοῦ αὐτοῦ Κανονισμοῦ ὁμιλεῖ πε]ρι «παραιτήσεως ἐκ τῆς μητρὸς Στοᾶς» καὶ «υἱοθεσίας» ὑφ᾿ ἑτέρας Στοᾶς, ἐν ᾗ περιπτώσει ὁ Τέκτων ἀλλάξῃ τόπον κατοικίας. Κατὰ τὴν μύησιν τοῦ 28ου Βαθμοῦ ὁ μυούμενος θεωρεῖται ὡς «ἀποβαλῶν τὰς ἀτελείας τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, διὰ νὰ ἀναγεννηθῇ εἰς μίαν νέαν ζωὴν τοῦ τελείου Τέκτονος»! (Τυπικὸν 28ου Βαθμοῦ, σελ. 22).
Χαρακτηριστικὸν δ᾿ εἶνε ὅτι ἡ μύησις τῆς Μασωνίας, οἱονεὶ ὡς μετέχουσα θείου τινὸς στοιχείου, ἐγκολάπτει (ὅπως π.χ. τὸ Μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος τῆς Ἐκκλησίας) ἀνεξάλειπτον σφραγῖδα ἐν τῇ ψυχῇ ἑκάστου Τέκτονος, ἥτις σφραγὶς καὶ διατηρεῖται ἐσαεί, ἔστω καὶ ἂν ὁ Τέκτων ἀποχωρήσῃ ἐκ τῆς Μασωνίας. Τὸ «Σύνταγμα τῆς Γαληνοτάτης Μεγάλης Ἀνατολῆς» ἐν ἄρθρῳ 14ῳ δὲν διστάζει νὰ διακηρύξῃ ὅτι οἱ Τέκτονες, ἀκόμη καὶ οἱ ἀποπεμπόμενοι ἐκ τοῦ Τεκτονισμοῦ, «διατηροῦσι πάντοτε τὸν Τεκτονικὸν χαρακτῆρα ἀνεξίτηλον»!...
Β΄
Ὁ ἀντιχριστιανικὸς χαρακτὴρ τοῦ Τεκτονισμοῦ
Ἀπεδείχθη διὰ τῶν ἀνωτέρω ἡλίου φαεινότερον ὅτι ὁ Τεκτονισμὸς ἔχει θρησκευτικὸν χαρακτῆρα, ὅτι εἶνε Θρησκεία! Τοῦτο καὶ μόνον εἶνε πλέον ἢ ἱκανὸν ὅπως ἀποκλείσῃ διὰ τείχους σινικοῦ τὴν εἰς αὐτὸν προσχώρησιν παντὸς μέλους τῆς ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οὐδεὶς Χριστιανὸς δύναται νὰ ἀνήκῃ εἰς δύο Θρησκείας. Οὐχ ἧττον ὅμως δὲν θεωροῦμεν ἄσκοπον ὅπως ἐνδεικτικῶς ἐπισημάνωμεν στοιχεῖα τινὰ ἀποτελοῦντα ἄμεσον καὶ εὐθείαν προσβολὴν ὑπὸ τῆς Μασωνίας τοῦ Θεανδρικοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ σωτηριώδους καὶ λυτρωτικοῦ Αὐτοῦ Ἔργου, τοῦ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ διὰ τῆς Ἐκκλησίας ἐπιτελουμένου.
α΄) Καθῆκον ἐν πρώτοις παντὸς πιστοῦ, καθῆκον ἱερώτατον καὶ ἐπιτακτικώτατον, εἶνε ἡ ἐν παντὶ καιρῷ καὶ τόπῳ, ἡ ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων, ὁμολογία τοῦ Ἰησοῦ ὡς Θεανθρώπου Λυτρωτοῦ καὶ Σωτῆρος. «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν Ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων», εἶπεν ὁ Κύριος, «ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός Μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθαῖον Ι΄ 32). Ἔρχεται ὅμως ἡ Μασωνία καὶ λέγει πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς μέλη αὐτῆς: Ἀπαγορεύεται ἐντὸς τῶν κόλπων μου ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ! «Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός... ἀποκλείει πᾶσαν ἐν ταῖς Στοαῖς συζήτησιν ἐπὶ θρησκευτικῶν... ζητημάτων» (Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ ὁ Τεκτονισμός, σελ. 11). Πῶς εἶνε λοιπὸν δυνατὸν νὰ μετέχῃ ὁ πιστὸς εἰς τὴν Μασωνίαν, καὶ ἂν αὕτη δὲν ἦτο Θρησκεία, ὑπὸ τοιαύτας προϋποθέσεις καὶ ὑπὸ τοιούτους ὅρους; Ὁ πράγματι πιστὸς οὐδένα ὅρον καὶ οὐδὲν ὅριον δέχεται διὰ τὴν ὑπ᾿ αὐτοῦ ὁμολογίαν τοῦ Χριστοῦ. Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει καταντᾷ ἀρνητής!
β΄) Ὁ Χριστιανὸς πιστεύει ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶνε ἄρτιος καὶ τέλειος καὶ ἀνεπίδεκτος προσθηκῶν καὶ συμπληρώσεων. Ἡ Μασωνία ὅμως προσφέρει «Τέχνην τὴν ὁποίαν οἱ Τέκτονες χρησιμοποιοῦν πρὸς βελτίωσίν των, πνευματικὴν καὶ ἠθικήν, ἐπιπροσθέτως βεβαίως πρὸς τὴν ὑπὸ τῆς Θρησκείας ἑνὸς ἑκάστου ὁριζομένην» (Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ ὁ Τεκτονισμός, σελ. 69). Ἀλλὰ καὶ μόνη ἡ σκέψις ὅτι εἶνε δυνατὸν νὰ μὴ εἶνε ἀπολύτως ἐπαρκῆ πρὸς πνευματικὴν καὶ ἠθικὴν βελτίωσιν καὶ τελείωσιν τοῦ ἀνθρώπου τὰ ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ θεανθρωπίνου αὐτοῦ Καθιδρύματος, παρεχόμενα, ἀποτελεῖ βλασφημίαν. Ἡ δ᾿ ἀναζήτησις, εἴτε εἰς τὴν Μασωνίαν εἴτε ἀλλαχοῦ, «ἐπιπροσθέτου τέχνης» συνιστᾷ ἔγκλημα ἀρνήσεως τοῦ Χριστοῦ!
Σκοπὸς τοῦ Τεκτονισμοῦ, καθ᾿ ἃ οὗτος διακηρύσσει, εἶνε «ἡ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ βελτίωσις τῶν μελῶν του διὰ τῆς αὐτογνωσίας, τῆς ἐρεύνης τῆς ἀληθείας, τῆς ἀλληλεγγύης καὶ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἀρχῶν τῆς Τεκτονικῆς Ἠθικῆς» (Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ ὁ Τεκτονισμός, σελ. 11). Ἀλλ᾿ ὁ σκοπὸς οὗτος («ἡ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ βελτίωσις τῶν μελῶν του») συμπίπτει πρὸς τὸν σκοπὸν τῆς Ἐκκλησίας, ἥτις αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπιδιώκει: τὴν διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Λυτρωτοῦ πνευματικὴν καὶ ἠθικὴν ἀναγέννησιν τῶν μελῶν αὐτῆς. Πῶς δύναται λοιπὸν ὁ πιστὸς νὰ ζητῇ τὴν πνευματικὴν αὐτοῦ βελτίωσιν καὶ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας; Δὲν καταγγέλλει οὕτως εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὸν Ἀρχηγὸν Αὐτῆς Ἰησοῦν Χριστὸν ἀνεπάρκειαν πραγματώσεως τῶν τεθέντων σκοπῶν; Ἀλλὰ τοῦτο ἀποτελεῖ βλασφημίαν! Πλὴν τούτου, πῶς εἶνε δυνατὸν νὰ ἐπιτευχθῇ ὁ σκοπὸς οὗτος ἐν τῇ Μασωνίᾳ «διὰ τῆς ἐρεύνης τῆς ἀληθείας», ὡς λέγει αὕτη, ἀφοῦ ἐκ προοιμίου ἡ Μασωνία ἀποκλείῃ ἐν ἑαυτῇ, ὅπως εἴδομεν προηγουμένως, «πᾶσαν συζήτησιν ἐπὶ θρησκευτικῶν ζητημάτων», ἄρα πᾶσαν συζήτησιν περὶ τοῦ Ἰησοῦ, τῆς μοναδικῆς ἐν οὐρανῷ καὶ γῇ Αὐτοαληθείας; Ὁ ἀποκλεισμὸς τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τῶν Τεκτονικῶν Στοῶν συναποκλείει αὐτομάτως πᾶσαν δυνατότητα «ἐρεύνης τῆς ἀληθείας» ἐν τῷ Τεκτονισμῷ, δεδομένου ὅτι διὰ πάντα πιστὸν μόνος ὁ Ἰησοῦς καὶ οὐδεὶς ἄλλος εἶνε ἡ «ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ» (Ἰωάννου ΙΔ΄ 6). Ἡ σκέψις, ὅτι εἶνε δυνατὸν νὰ εὕρωμε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἐκτὸς τοῦ Ἰησοῦ, στοιχειοθετεῖ ἔγκλημα ἐσχάτης προδοσίας Αὐτοῦ.
γ΄) Ὁ Χριστιανὸς πιστεύει καὶ διακηρύσσει ὅτι ἡ τελείωσις τοῦ ἀνθρώπου ἄνευ τῆς Χάριτος τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ εἶνε ὅλως ἀδύνατος. «Χωρὶς Ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», εἶπεν ὁ Κύριος (κατὰ Ἰωάννην ΙΕ΄ 5). Ἐν τῇ Μασωνίᾳ καίτοι οὐδ᾿ ἴχνος Χριστοῦ καὶ Χάριτος Αὐτοῦ ὑπάρχει, ἐν τούτοις πολὺς λόγος γίνεται περὶ «ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς βελτιώσεως», περὶ «τελείας ζωῆς», περὶ «ὑπερτάτης τελειότητος», κ.τ.τ.. Ἡ συμμετοχὴ ἑπομένως τοῦ Χριστιανοῦ εἰς τὴν Μασωνίαν ἀποτελεῖ αὐτομάτως διάψευσιν τοῦ Κυρίου, ἄρα ἄρνησιν Αὐτοῦ.
δ΄) Ὁ Χριστιανὸς πιστεύει ὅτι, βαπτισθείς, ἐκαθαρίσθη, ἐξηγνίσθη, ἡγιάσθη, ἐλυτρώθη, ἀπέβη τέκνον τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀληθείας. Εἰσερχόμενος ὅμως εἰς τὴν Μασωνίαν γίνεται δεκτός, ὡς «βέβηλος», ὡς «ἀκάθαρτος», χρήχων τῶν «καθαρμῶν» καὶ «ἐξαγνισμῶν» τῆς Μασωνίας, ὡς τέκνον τοῦ σκότους, δεόμενος, πρὸς διάκρισιν «ἀληθοῦς καὶ ψευδοῦς», «ἀληθείας καὶ πλάνης», τοῦ Τεκτονικοῦ «φωτὸς» καὶ τῶν «ὀρθῶν καὶ ἀλαθήτων γνώσεων» τῆς Μασωνίας, δι᾿ ὧν «μεταβάλλεται τὸ ἀνθρώπινον εἰς θεῖον», ὡς «πλανώμενος εἰς τὸν βέβηλον κόσμον», ὡς «ἀπειλούμενος νὰ συρθῇ εἰς τὴν ἄβυσσον τοῦ κακοῦ» καὶ ἔχων ἀνάγκην «φωτισμοῦ» καὶ «ὁδηγίας» παρὰ τῆς Μασωνίας, ὡς «τυφλὸς» ἀναζητῶν «τὸ φῶς», ὡς «ἀμύητος» ἔχων ἀνάγκην νὰ «μυηθῇ εἰς τὸν πνευματικὸν βίον», κ.τ.λ., κ.τ.λ., κ.τ.λ.. Ταῦτα πάντα, ἅτινα ἐσχολιάσαμεν καὶ ἐν τοῖς προηγουμένοις, συνιστῶσι παντελῆ ἀναίρεσιν τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως, τελείαν ἐξουδένωσιν τῶν ἀποτελεσμάτων αὐτῆς καὶ γενικῶς ἀνατροπὴν τῆς Ἐκκλησίας καὶ κατεξευτελισμὸν τοῦ σωτηρίου ἔργου αὐτῆς.
Ἂν τὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας στερῶνται φωτὸς καὶ ἀληθείας καὶ ἐξαγνισμοῦ καὶ πνευματικοῦ βίου καὶ ὀρθῶν γνώσεων κ.τ.τ. καὶ εὑρίσκωσιν αὐτὰ ἀλλαχοῦ, τότε ἡ Ἐκκλησία εἶνε οὐ μόνον περιττὸς καὶ ἄχρηστος Ὀργανισμός, ἀλλὰ καὶ (τὸ ὀλιγώτερον!) ἄξιος πάσης περιφρονήσεως ὡς ἐξαπατῶν τὰ μέλη αὐτοῦ!
ε΄) Θεμελιῶδες Δόγμα τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶνε ὅτι ἡ «καταλλαγὴ» ἀνθρώπου καὶ Θεοῦ, ἡ «προσαγωγὴ πρὸς τὸν Πατέρα» πάντων ἡμῶν, ἐπετεύχθη διὰ τῆς θυσίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δὲν λυτρούμεθα, δὲν σῳζόμεθα, δὲν θεούμεθα, δὲν εἰσαγόμεθα εἰς τὴν εἰρήνην καὶ τὴν χαρὰν τοῦ Παραδείσου, εἰμὴ μόνον ὑπὸ Χριστοῦ, διὰ Χριστοῦ καὶ ἐν Χριστῷ. Ὁ Τεκτονισμὸς ὅμως κηρύττει τὴν αὐτολύτρωσιν, τὴν αὐτοδικαίωσιν, τὴν αὐτοσωτηρίαν! Ἡ «ἀθάνατος ψυχὴ» τῶν κεκοιμημένων Τεκτόνων «γίνεται ἀξία» ὅπως μετὰ θάνατον «ἀπολαύσῃ τῆς εἰρήνης καὶ τῆς χαρᾶς», οὐχὶ δυνάμει τῆς λυτρωτικῆς Θυσίας τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ δυνάμει «τῶν ἐνδελεχῶν αὐτῆς σπουδῶν πρὸς ἀναζήτησιν τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀληθείας»!!! (Τεκτονικὸν Μνημόσυνον, Τ.Τ.Λ.Τ., σελ. 72-73). Ἀλλ᾿ ἄν τις εἰσέρχηται εἰς τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ τὴν ἐν αὐτῇ εἰρήνην καὶ χαρὰν δι᾿ ... «ἐνδελεχῶν σπουδῶν πρὸς ἀναζήτησιν τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀληθείας», τότε τίς ἡ ἀξία καὶ ποῖος ὁ σκοπὸς καὶ ποῖον τὸ νόημα τῆς Θυσίας τοῦ Χριστοῦ; Αὕτη ἀθετεῖται καὶ ἐξουδενοῦται ἀπολύτως. Ποῖον δὲ εἶνε τὸ «φῶς» αὐτὸ καὶ ποία ἡ «ἀλήθεια» αὐτή, ὧν ἡ ἀναζήτησις καὶ μάλιστα «δι᾿ ἐνδελεχῶν σπουδῶν», καθιστᾷ τινα ἄξιον ὅπως ἀπολαύσῃ τῆς μετὰ θάνατον «εἰρήνης καὶ χαρᾶς»; Εἶνε ὁ Χριστός; Βεβαίως ὄχι, διότι, ὡς εἴπομεν, ἡ Μασωνία ἔχει ἐξορίσει παντελῶς ἐξ αὐτῆς τὸν Χριστόν. Ἄλλωστε ὁ Χριστὸς εἶνε ζῶν καὶ ὁλόκληρος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ἀναζητηθῇ ὁπουδήποτε ἀλλαχοῦ. Ποῖον λοιπὸν εἶνε τὸ «φῶς» αὐτὸ καὶ ἡ «ἀλήθεια» αὐτή; Προφανῶς καὶ αὐτονοήτως ὁ Τεκτονισμός!
Ϛ΄) Ἐν σελίδι 67 τοῦ «Τυπικοῦ τοῦ Α΄ Συμβολικοῦ Βαθμοῦ» ἀναγράφεται ὅτι «ὁ Τέκτων ὀφείλει νὰ ἐργάζηται διαρκῶς πρὸς ἀνακάλυψιν τῆς ἀληθείας». Ἡ ἀλήθεια ὅμως δὲν ἀνακαλύπτεται, ἀλλ᾿ ἀποκαλύπτεται! Ἀπεκαλύφθη δὲ ἐν τῷ Προσώπῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Τεκτονισμὸς ἀρνούμενος τοῦτο, καλεῖ τὰ μέλη αὐτοῦ (μεταξὺ δὲ τούτων εἶνε φεῦ! καὶ Χριστιανοί!...) νὰ «ἐργάζωνται πρὸς ἀνακάλυψιν τῆς ἀληθείας»! Ἀλλ᾿ οὕτως ἀποβαίνουσιν, οἱ Χριστιανοὶ Μασῶνοι, ἀρνηταὶ τοῦ Χριστοῦ!
ζ΄) Ἐν σελ. 61 τοῦ ὡς ἄνω βιβλίου λέγεται ὅτι ἔχει μὲν πᾶσα Ἠθικὴ ὡς βάσιν τὴν πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπην, ὅπως καὶ ἡ «Τεκτονικὴ Ἠθική», ἀλλ᾿ ἡ ὑπεροχὴ τοῦ Τεκτονισμοῦ ἔγκειται εἰς τὸ ὅτι οὗτος «εἶνε ἡ καταλληλοτέρα πρὸς διδασκαλίαν αὐτῆς μέθοδος». Ὑπερτερεῖ λοιπὸν ὁ Τεκτονισμὸς ἐν τῇ ἠθικῷ πεδίῳ καὶ αὐτοῦ τοῦ Χριστιανισμοῦ!...
η΄) Ἐν σελ. 16 τοῦ «Τυπικοῦ τοῦ 28ου Βαθμοῦ» ὁ προεξάρχων τῆς Τελετῆς τῆς μυήσεως ἀρχιμασῶνος λέγει: «Ἀδελφὲ τῆς Ἀληθείας, σὺ ὅστις παριστᾷς ἐνταῦθα τὴν φωνὴν τῆς συνειδήσεως, τὸ ἐσωτερικὸν φῶς, τὸ ὁποῖον φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, ἐμπιστεύομαι τὸν νεόφυτον εἰς τὴν φύλαξίν σου». Τὸ Εὐαγγέλιον διακηρύσσει ὅτι ὁ Χριστὸς, καὶ μόνον Αὐτός, εἶνε «τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον (κατὰ Ἰωάννην Α΄ 9). Ἡ Μασωνία, διαψεύδουσα τὸ Εὐαγγέλιον, ἀποφαίνεται ὅτι τὸ «ΦΩΣ» αὐτὸ δὲν εἶνε ἄνωθεν, δὲν εἶνε ὁ Χριστός, καὶ δὲν εὑρίσκεται ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἀλλ᾿ εἶνε «ἔσωθεν» («ἐσωτερικὸν φῶς») καὶ εὑρίσκεται ἐν ἑαυτῇ (τῇ Μασωνίᾳ)!...
θ΄) Ἐν σελ. 25 τοῦ «Τυπικοῦ Ἀρείου Πάγου τοῦ 30ου Βαθμοῦ» ὁ Μέγας Διδάσκαλος φθέγγεται ταῦτα τὰ βλάσφημα καὶ καταλυτικὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅστις οὕτως ἐξισοῦται πρὸς οἱανδήποτε φιλοσοφίαν ἢ ἀνθρωπίνης ἐμπνεύσεως Θρησκείαν: «Ἕτερον πόρισμα τῆς διδασκαλίας ἡμῶν εἶνε ὅτι πάντα τὰ μεταφυσικὰ συστήματα τείνουσι νὰ φθάσωσι πρὸς τὴν ἀπόλυτον πραγματικότητα, ΟΥΔΕΝ ἐν τούτοις δύναται νὰ εἴπῃ ὅτι κατέχει τὴν τελικὴν καὶ πλήρη ἀλήθειαν»!!!
ι΄) Τέλος ἐν σελ. 9 τοῦ «Τυπικοῦ τοῦ 18ου Βαθμοῦ» γράφονται τὰ ἑξῆς φρικτὰ περὶ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅστις ἐκλαμβάνεται βλασφήμως ἐν ἠθικῇ («ἀλληγορικῇ») ἐννοίᾳ ὡς «Υἱὸς τοῦ Θεοῦ», ὅπως πᾶς ἄνθρωπος, καὶ οὐχὶ ἐν πραγματικῇ καὶ φυσικῇ ἐννοίᾳ: «Ἐν τῷ τύπῳ τῆς προσευχῆς, «Πάτερ ἡμῶν» εἶπε, καὶ οὐχὶ «Πάτερ μου», διδάξας διὰ τούτου τὴν πίστιν ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε κοινὸς πατὴρ ἁπάντων τῶν ἀνθρώπων καὶ ὑπὸ τὴν ἀλληγορίαν ταύτην καλεῖται Υἱὸς τοῦ Θεοῦ»!!! Καὶ ἂν οὐδὲν ἄλλο στοιχεῖον εἶχεν ἡ Ἐκκλησία, ἤρκει μόνη ἡ ὡς ἄνω ἐπίσημος Μασωνικὴ δήλωσις ἵνα ὁδηγήσῃ αὐτὴν εἰς ἀποκήρυξιν καὶ καταδίκην τῆς Μασωνίας.
Ταῦτα πάντα φέρουσα εἰς γνῶσιν τοῦ εὐσεβοῦς Πληρώματος ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καλεῖ ὅσους ἐνεπλάκησαν ἐξ ἀγνοίας καὶ καλῆς πίστεως εἰς τὰ δίκτυα τοῦ ἀντιχρίστου Τεκτονισμοῦ, ὅπως ὡς οἷόν τε τάχιστα ἀπομακρυνθῶσιν ἐξ αὐτοῦ καὶ ἐν μετανοίᾳ προσπέσωσιν εἰς τοὺς Πόδας τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅσοι τυχὸν παρακούσωσι τῆς φωνῆς τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας καὶ προκρίνωσι τὴν ὑπακοὴν εἰς τὴν φωνὴν τῆς «Μητρὸς Στοᾶς», ἂς γνωρίζωσιν ὅτι θὰ ἀποκοπῶσι πλέον ἀπὸ τοῦ Σώματος Αὐτῆς. Οὐ μόνον τῶν ἱερῶν τῆς Ἐκκλησίας Μυστηρίων θὰ στερηθῶσιν, ἀλλὰ καὶ αὐτῶν τῶν ἐξοδίων εὐχῶν, καθὼς καὶ τῶν ὑπὲρ αὐτῶν ἱερῶν Μνημοσύνων.
Εὐχόμενοι ὅπως μὴ εὑρεθῶμεν εἰς τὴν ἀδήριτον αὐτὴν ἀνάγκην, ἀλλὰ προληφθῶμεν ὑπὸ τῆς ἀνανήψεως καὶ μετανοίας τῶν Τεκτόνων, ἐπικαλούμεθα ἐπὶ πάντας τὸν φωτισμόν, τὴν εὐλογίαν καὶ τὸ ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἑνὸς καὶ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, Ὧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου