Ἴσως ἡ πλέον παρεξηγημένη λέξις, ποὺ κυκλοφορεῖ εἰς τὰ κείμενα ποὺ ἀναφέρουν θέματα περὶ τοῦ Θεοῦ, εἶνε ἡ «τιμωρία»!
Αὐτὸ συμβαίνει διὰ πολλοὺς λόγους, μερικοὶ ἐκ τῶν ὁποίων οἱ ἑξῆς:
α΄) Ἡ ἄγνοια τῆς ἑτυμολογίας τῆς θαυμασίας αὐτῆς ἑλληνικῆς λέξεως,
β΄) Ἡ ταὔτισις τῆς λέξεως αὐτῆς μὲ τὴν λέξιν «ἐκδίκησις», ἡ ὁποία περιέχει τὸ στοιχεῖον τῆς κακίας, τῆς ἐμπαθείας, τῆς ἐλλείψεως ἀγάπης, τῆς ἀπουσίας συγχωρήσεως,
γ΄) Ἡ ἄγνοιά μας διὰ τὸ πῶς ἐνεργεῖ ὁ Θεός, καὶ ἡ ταύτισις τοῦ τρόπου ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἰδικόν μας τρόπον, τὸν ἀνθρώπινον καὶ ἐμπαθή.
Ἂς ἴδωμε λοιπὸν τὴν ἑτυμολογίαν τῆς λέξεως «τιμωρία»:
Τιμωρία = τιμὴ + ὤρα
(ὤρα, μὲ ψιλήν, ποὺ σημαίνει φροντίς, ἐξ ἧς καὶ θυρωρός, ὀλιγωρία, ἀκταιωρός, κ.λπ.).
Δηλαδή, ἡ τιμωρία εἶνε ἡ φροντὶς διὰ τὴν τιμήν, διὰ τὴν ἀξιοπρέπειαν!
Τὸ πλέον γνωστὸν παράδειγμα τιμωρίας τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους καὶ ταὐτοχρόνως τὸ πλέον σκανδαλῶδες εἶνε ἡ περίπτωσις τῆς καταστροφῆς τῆς Πενταπόλεως [Σόδομα, Γομόῤῥα, Ἀδαμά, Σεβωΐμ (ἢ Σεβωεὶμ) καὶ Σηγὼρ (ἢ Βαλὰκ)]. Βάσει τῆς ἑτυμολογίας τῆς λέξεως «τιμωρία», ποία μεγαλυτέρα φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ θὰ ἠμποροῦσε νὰ ὑπάρξῃ διὰ τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους, ἀπὸ τὸ νὰ τοὺς ἀφαιρέσῃ τὴν ζωήν, οὕτως ὥστε νὰ μὴ ἀτιμάζουν πλέον τὰ σώματά τους μὲ τὴν αἰσχρὰν πρᾶξιν τῆς ἀρσενοκοιτίας, ἐκμηδενίζοντας τὴν ἀξιοπρέπειαν τῆς ἀνθρωπίνης τους φύσεως; Ἂν δὲ σκανδαλίζῃ ὁ τρόπος τῆς τιμωρίας, ἡ ὁποία ἔλαβε χώραν μὲ βροχὴν πυρὸς καὶ θείου (θειαφιοῦ), μᾶλλον αὐτὸ ἔγινε διὰ χάριν ὅλων τῶν μεταγενεστέρων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀντιλαμβάνοντο τὴν βδελυρότητα τῆς ἁμαρτίας ἐκείνης ἀπὸ τὸν παραφύσιν καὶ σκληρὸν τρόπον τῆς τιμωρίας. Διότι διὰ τοὺς ἰδίους τοὺς τιμωρημένους, πόσην σημασίαν θὰ εἶχεν ὁ τρόπος τῆς θανατώσεώς τους, ἀφοῦ ὁ ἀποχωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἐκ τοῦ σώματος εἶνε οὕτως ἢ ἄλλως ὀδυνηρός;
Συνεπῶς, ἂς μὴ μᾶς σκανδαλίζῃ ἡ λέξις "τιμωρία" ποὺ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὸν Θεὸν ὅταν ὁ ἄνθρωπος παρεκκλίνῃ ἀπὸ τὴν ὁδὸν τῆς σωτηρίας. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶνε πολὺ πλουσία, ὄχι μόνον εἰς ὄγκον λέξεων ἀλλὰ καὶ νοημάτων. Ἁπλῶς ἡμεῖς τὴν ἀγνοοῦμε καὶ παρεξηγοῦμεν ὁρισμένα πράγματα. Εὐτυχῶς ποὺ ὁ Θεὸς φροντίζει διὰ τὴν τιμὴν καὶ τὴν ἀξιοπρέπειάν μας, καὶ δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει εἰς τὸ ἔλεος τοῦ μισοκάλου.
Οἱ δὲ ἄνθρωποι ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ, οὐσιαστικῶς βλασφημοῦν τὸν Θεόν, ἔστω καὶ ἐξ ἀγνοίας τους, ἀφοῦ λέγοντας αὐτὸ εἶνε ὡσὰν νὰ λέγουν ὅτι ὁ Θεὸς δὲν φροντίζει διὰ τὴν τιμὴν καὶ τὴν ἀξιοπρέπειαν τῶν ἀνθρώπων καὶ γενικῶς δὲν προνοεῖ διὰ τοὺς ἀνθρώπους! Λοιπόν, ὁ Θεὸς προνοεῖ διὰ τοὺς ἀνθρώπους μὲ ἀπείρους τρόπους, εἷς ἐκ τῶν ὁποίων καὶ ἡ τιμωρία.
Ἀκολουθοῦν δύο ὁμιλίαι περὶ τιμωρίας τοῦ Θεοῦ.
Ἡ πρώτη ἐκ τοῦ μακαριστοῦ πατρὸς Ἀθανασίου Μυτιληναίου καὶ ἡ δευτέρα ἐκ τοῦ μακαριστοῦ Νικολάου Σωτηροπούλου:
