Ὅταν ἡ Ἐκκλησία (Ἅγιοι Πατέρες, Ἱεροὶ Κανόνες) ἀναφέρωνται εἰς τὴν νηστείαν, ἐννοοῦν τὸν ὅρον μὲ τὴν ἀπόλυτόν του σημασίαν. Ὅπως ἑρμηνεύεται ἡ λέξις εἰς τὴν ἑλληνικήν, ἡ νηστεία παράγεται ἐκ τοῦ στερητικοῦ "νη" καὶ τοῦ ῥήματος ἐσθίω (τρώγω). Δηλαδή, δὲν ἐσθίωμεν ἀπολύτως τίποτε, οὔτε κἂν ὕδωρ.
Ὅταν λοιπόν, ἔχωμε νηστείαν, σημαίνει ὅτι δὲν βάζουμε τίποτε εἰς τὸ στόμα μας μέχρι τὴν ἐνάτην ὥραν (τρεῖς ὥρας πρὸ τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου) τοὐλάχιστον! Ὁτιδήποτε καταλύσωμεν πρὸ αὐτῆς τῆς ὥρας, θεωρεῖται λῦσις τῆς νηστείας (ὄχι κατ᾿ ἀνάγκην κατάλυσις! Ἄλλο λῦσις καὶ ἄλλο κατάλυσις.) Δηλαδή, ἂν φάγωμεν ἀκόμη καὶ ἀντίδωρον π.χ. κατὰ τὸ μεσημέρι ἢ ἔστω πίωμεν ὕδωρ, τότε θεωρεῖται λῦσις τῆς νηστείας, ὅπως τὴν ἐννοεῖ ἡ Ἐκκλησία!
Ἡ Ἐκκλησία, ἀπαγορεύει τὴν νηστείαν ἐν ἡμέρᾳ Σαββάτου καὶ Κυριακῆς, πλὴν τοῦ Μεγάλου Σαββάτου. Αὐτό, δὲν σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ καταλύσωμεν ἔλαιον, ἀλλὰ ὅτι δὲν πρέπει νὰ μείνωμε νήστεις μέχρι τὴν ἐνάτην ὥραν! Ἀκόμα καὶ ἕνα ψίχουλον ἀντιδώρου ἂν φάγωμεν ἢ μίας σταγόνος ὕδατος ἂν πίωμε πρὸ τῆς ἐνάτης, τότε εἴμεθα ἐντὸς τῶν πλαισίων ποὺ θέτει ἡ Ἐκκλησία περὶ τῆς νηστείας τοῦ Σαββάτου καὶ τῆς Κυριακῆς.
Ὑπάρχει βεβαίως, καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ πολλῶν Ἁγίων που ἐνήστευσαν 40 ἡμέρας, ποὺ σημαίνει ὅτι συμπεριλαμβάνονται καὶ μερικὰ Σαββατοκυρίακα! Ἄρα, ὅσοι ἔχουν ζῆλον Θεοῦ καὶ εὐλογίαν ἐκ τοῦ πνευματικοῦ τους, μποροῦν νὰ νηστεύσουν καὶ τὸ Σάββατον καὶ τὴν Κυριακήν!
Συνεπῶς, ὅσοι διατείνονται ὅτι κατὰ τὸ Σάββατον ἢ τὴν Κυριακήν, ὅταν ὑπάρχῃ νηστεία, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ γίνῃ κατάλυσις ἐλαίου, δὲν φρονοῦν καλῶς!
(Τὰ ἀνωτέρω ἐξηγοῦνται ἀναλυτικῶς ἀπὸ τὸν Ἅγιον Νικόδημον τὸν Ἁγιορείτην, εἰς τὸ "Πηδάλιον")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου