Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Τὸ Ξεσκέπασμα τοῦ Ταλμούδ (Μέρος 2ον)




To 1540, στην Σαππενφέλδη (Sappenfeld) της Βαυαρίας, ο τετραετής Μιχαήλ, παιδί του Γεωργίου Πιζενχάρτεν (George Pisenharten), θανατώνεται από τους Εβραίους τις παραμονές του Πάσχα. Οι Εβραίοι απαγάγουν τον μικρό Μιχαήλ, τον μεταφέρουν στην κοντινή πόλη Τιτίγγη (Titing), εκεί τον προσέδεσαν σε πάσσαλο ενός υπογείου Εβραϊκής οικίας και τον βασάνισαν φρικωδώς 3 ολόκληρες μέρες. Έπειτα τον σταύρωσαν, τού άνοιξαν τις φλέβες, τον ακρωτηρίασαν τα πόδια και τα χέρια, και τον τραυμάτισαν σε όλο το σώμα, ώστε ήταν αδύνατη η καταμέτρηση των πληγών του πτώματος. Το φρικώδες αυτό έγκλημα καταμαρτυρήθηκε κατ᾿ αρχάς από ένα Εβραιόπουλο, το οποίο ενώ έπαιζε στο δρόμο με άλλα Χριστιανόπουλο, ακούστηκε να λέει: "Το βρωμόσκυλο ψόφησε, αφού 3 μέρες τώρα ούρλιαζε". Οι γείτονες που άκουσαν την παραπάνω φράση δεν τόλμησαν να καταγγείλουν το κακούργημα. Ευτυχώς όμως, ο σκύλος του βοσκού του παρακειμένου δάσους ανακάλυψε το πτώμα του άτυχου νηπίου φέρων τα ίχνη των βασανιστηρίων και της προσφάτου περιτομής που υπέστει. Οι ένοχοι ανευρέθησαν και δικασθέντες τιμωρήθηκαν. (Πηγή: Spectateur de Zirgler p.588)

Το 1592, στην Βίλνα, ο επταετής Συμεών κατακρεουργήθηκε τόσο σκληρά από τις ύαινες της Εβραϊκής Συναγωγής, ώστε καταμέτρησαν στο πτώμα του θύματος πάνω από 170 πληγές, μη υπολογισθέντων και εκείνων που προξενήθηκαν από τη βίαιη εισαγωγή αιχμηρών καλάμων στα νύχια των χεριών και των ποδιών. Τα λείψανα του τραγικού Μάρτυρος μεταφέρθηκαν το 1623 στην Βίλνα και φυλάσσονται στη Μονή Βερναρδίνων.

Το 1598, σε μία κωμόπολη της Πολωνικής επαρχίας Ποδλακύ, κατοικημένης κατά κύριο λόγο από Ορθόδοξους, υπήρχε και ένας χωρικός του Λατινικού δόγματος ο οποίος είχε ένα μόνο παιδί, τον τετραετή Αλβέρτο.
Δύο μέρες μετά την εορτή του Πάσχα των Δυτικών, ο παραπάνω αναφερόμενος χωρικός παρέλαβε μαζί του στα χωράφια και το παιδί του. Το απόγευμα ο μικρός μόνος του θέλησε να γυρίσει στο σπίτι του, αλλά έχασε το δρόμο και άρχισε να κλαίει. Δύο Εβραίοι εμφανίζονται και παρασύρουν το παιδί στο υπόγειο της πατρικής τους οικίας. Τέσσερις μέρες προ του Εβραϊκού Πάσχα, προσέρχονται στο σπίτι αυτό οι εξέχοντες των Εβραίων αυτής της επαρχίας και εκεί, αφού πρώτα έσφιξαν με σχοινί το λαιμό του βρέφους για να πνίξουν τις κραυγές του άνοιξαν τις φλέβες των χεριών και των ποδιών του και σούβλισαν το σώμα του σε διάφορα μέρη. Το αίμα του παιδιού το συνέλεξαν σε δοχεία και ένα μέρος απ᾿ αυτό άφησαν στον κύριο του σπιτιού στο οποίο έγινε το κακούργημα, το υπόλοιπο δε το μοίρασαν στους παρόντες για να χρησιμοποιηθεί για την προπαρασκευή των αζύμων.
Στη δίκη για την ανθρωποθυσία αυτή, η Εβραϊκή κοινότητα με άφθονο χρήμα προσπάθησε να απαλλάξει τους ενόχους ομόθρησκους των. Αλλά ούτε το Εβραϊκό Χρήμα, ούτε η εξαγορά ψευδομαρτύρων, ούτε οι πιέσεις και έμμεσες απειλές κατά των μαρτύρων, εμπόδισαν τη δικαιοσύνη να λάμψει. Τρεις από τους ενόχους Εβραίους Καταδικάσθηκαν και υπέστησαν θάνατο διά τροχού και οι υπόλοιποι συνένοχοι καταδικάσθηκαν σε διάφορες άλλες ποινές. Στη δίκη απεδείχθη όχι μόνο ότι για θρησκευτικούς (Εβραϊκούς) σκοπούς διαπράχθηκε η ανθρωποθυσία, αλλά και οι ίδιοι οι ένοχοι ομολόγησαν το Ταλμουδικό έθιμο της χρησιμοποίησης Χριστιανικού αίματος για τις άνομες τελετές τους.
Ο Ραββίνος Ισαάκ ενώπιον του Δικαστηρίου ομολόγησε ότι το αίμα της ανθρωποθυσίας αναμιγνύεται στον οίνο για διάφορες θρησκευτικές τελετές τους και την παρασκευή αζύμων.

Το 1669, τελείται σε τριετές βρέφος η πολύκροτος ανθρωποθυσία του Μετζ, που αναστάτωσε όλη τη Γαλλία. Με τρεις αποφάσεις των Ανωτάτων Δικαστηρίων, πολλοί Εβραίοι αποδείχθηκαν ένοχοι και συνεργοί της ανθρωποκτονίας για θρησκευτικούς σκοπούς και καταδικάσθηκαν σε διάφορες ποινές. Ο κύριος ένοχος απ᾿ αυτούς, ο Ραφαήλ Λεβί, καταδικάσθηκε σε θάνατο διά πυρός, τον οποίο και υπέστη στις 5/17 Ιανουαρίου 1670.