Τελικά το Ισλάμ είναι αντίπαλος της Δύσης ή όχι;
Είναι αντίπαλος όλης της μη – ισλαμικής ανθρωπότητας, ή όχι;
Και αν ναι, πόσο επικίνδυνος αντίπαλος είναι τελικά;
Και αν είναι το Ισλάμ επικίνδυνος αντίπαλος, το Κοράνι έχει κάποια σχέση με αυτό ή είναι τελείως άσχετο με αυτή την πολεμική ιστορική εξέλιξη του Ισλάμ;
Λοιπόν, το Κοράνι δεν είναι καθόλου αμέτοχο σε αυτή την ιστορική εξέλιξη. Για την ακρίβεια, το Κοράνι είναι η Γενεσιουργός Αιτία της δημιουργίας αυτής της «πολεμοχαρούς καταστρεπτικής ιστορικοφιλοσοφικής τάσης». Κι «αυτό» που – κατά βάση – τη συντηρεί. Ακόμη. Και αδιάλειπτα στο πέρασμα των αιώνων.
Το κοινό σημείο όλων των Ισλαμιστών, πλούσιων ή φτωχών είναι το Κοράνι. Αυτό είναι τα «πάντα» για το Ισλάμ. Όλα τα άλλα κείμενα, διευκρινήσεις, εντολές ή διδασκαλίες (πχ Χάντιθ) έπονται του Κορανίου. Χρειάζονται ειδικές διαδικασίες για να «Καθοριστούν» επίσημα ως Τμήμα της Διδασκαλίας του Ισλάμ. Και ενδέχεται να είναι αποδεκτές από ένα τμήμα του Ισλάμ και όχι από ένα άλλο (πχ Σιΐτες – Σουνίτες). Το Κοράνι όμως είναι η Βάση, η Ρίζα, το κοινά αποδεκτό ιερατικό σημείο αναφοράς.
Αυτό το κείμενο καθορίζει τη ζωή του Ισλαμιστή από την ώρα που θα γεννηθεί ως την ώρα που θα πεθάνει. Κι από τον τρόπο που θα ζήσει ως τον τρόπο που θα πεθάνει.
Το Κοράνι, είναι το κατ’ εξοχήν κείμενο διδασκαλίας στα σχολεία των ισλαμικών χωρών.
Είναι ένα κείμενο, τέλος, που φιλοδοξεί και αποσκοπεί στο να καθορίσει την φιλοσοφία και τον τρόπο ζωής όλης της ανθρωπότητας, δηλαδή, ολόκληρου του πλανήτη. Πλην όμως, εξοντώνοντας ΚΑΘΕ μα ΚΑΘΕ άλλον τρόπο ζωής.
Το Κοράνι, αν και είναι ιστορικό κείμενο και σαφώς αντικατοπτρίζει τις γενικότερες ιστορικές συνθήκες και (κατά κάποιους) αναγκαιότητες της εποχής που συγγράφηκε, δεν δικαιούται τέτοιων ελαφρυντικών στην κριτική, διότι εξακολουθεί να είναι η αιχμή του δόρατος του Ισλάμ. Ακόμη και σήμερα οι εντολές του έχουν την ύψιστη ισχύ για τους Ισλαμιστές ακόμη και «για το σήμερα». Τουτέστιν, σύμφωνα με τους Ισλαμιστές, το Κοράνι αντικατοπτρίζει σαφέστατα σημερινές αναγκαιότητες. Συνεπώς, η όποια κριτική δεν πρέπει να του γίνεται με όρους του «ιστορικού χτες», αλλά με όρους του «εν εξελίξει σήμερα».
Βασικά στοιχεία του Κορανίου είναι η Αηδία μετά βδελυγμίας, η Οργή και το μέχρι θανάτου Μίσος για τους αλλόθρησκους, τους Άπιστους όπως τους αποκαλούν.
Επίσης, ο Φόβος του Αλλάχ αντί της Αγάπης του Θεού. Η φιλοσοφία του Ισλάμ στηρίζεται στον απόλυτο Φόβο και στην απόλυτη Υποταγή.
Ακόμη, στηρίζεται απόλυτα στη Σκληρότητα, εφόσον όλο το Κοράνι βρίθει από τις λέξεις «θάνατος», «φωτιά», «κόλαση», «κατάρα του Αλλάχ», «σκληρή τιμωρία», «σκότωσε», «κόψε χέρια και πόδια», «πνίξε στο αίμα» κλπ.
Αλλά και η Αλαζονεία. Θεωρούν ότι δεν υπάρχει τίποτε ισάξιο ή ανώτερο από το Ισλάμ και γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει να ισοπεδωθούν τα πάντα μπροστά του. Θρησκείες, φιλοσοφίες, πολιτικά συστήματα, διαφορετικοί λαοί που «τολμάνε να μην ασπαστούν το Ισλάμ».
Οι εκατόν πενήντα περίπου σελίδες από τις 450 του Κορανίου, περιέχουν εντολές εξόντωσης των απίστων και παγκόσμιας κυριαρχίας του Ισλάμ. Αυτές οι σελίδες είναι η «Προετοιμασία του Φενταγίν». Του πιστού Ισλαμιστή που είναι έτοιμος να δώσει τη ζωή του για την πίστη του. Το δεύτερο μήνυμα που περνάνε είναι πως κάθε Ισλαμιστής θα πρέπει να είναι πρώτα απ’ όλα Φενταγίν.
Το Κοράνι είναι εντέλει, η προετοιμασία των ισλαμιστών συνολικά, για την μεγάλη τελική σύγκρουση με τους άπιστους. Μια αιματηρή διαρκής σύγκρουση που κράτησε 1400 χρόνια και σήμερα φτάνει στην παγκόσμια κορύφωσή της. Την παγκόσμια ένοπλη αντιπαράθεση με όλο τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως το Δυτικό. Αλλά όχι μόνο.
Σύμφωνα με τον Σ. Χάντιγκτον (Η Σύγκρουση των Πολιτισμών) οι περισσότερες πολεμικές συγκρούσεις του 20ου αι. αφορούν ισλαμικούς πληθυσμούς. Οι Ισλαμιστές έχουν την μεγαλύτερη - από κάθε άλλη πολιτισμική ομάδα - έφεση να επιδιώκουν τη βίαιη σύγκρουση με τον εκάστοτε περίγυρό τους. Κυρίως δε όταν ανήκει σε άλλη πολιτισμική ομάδα.
Μία σύγκρουση που επί 1200 χρόνια, συνολικά, κερδίζει το Ισλάμ.
Εκ του αποτελέσματος τελικά, αποδεικνύεται ότι το Ισλάμ διαθέτει άριστη πολεμική φιλοσοφία, άριστες προδιαγραφές οργάνωσης, άριστες δημόσιες σχέσεις και διασυνδέσεις στα διεθνή media αλλά και Fora των Διεθνών Οργανισμών.
Εάν τώρα τα φιλοσοφικά και τα οργανωτικά του πλεονεκτήματα συνδυαστούν με το οικονομικό όπλο του Πετρελαίου και τον υπερπληθυσμό (αλλά και «ενισχύσεις» που λαμβάνει από σύγχρονους «Ισχυρούς» γεωπολιτικούς του συμμάχους (πχ Κίνα), τότε έχουμε μπροστά μας τον δυνητικά πιο επικίνδυνο εχθρό που έχει εμφανιστεί ποτέ στον πλανήτη μετά τους Αττίλα, Τζέγκις Χαν και Ταμερλάνο.
Ένα από τα μέσα πολεμικής προετοιμασίας που χρησιμοποιεί το Ισλάμ είναι η πεισματική διατήρηση μιας «κλειστής βαθιά στρατιωτικοποιημένης κοινωνίας» καθώς και ο ασφυκτικός έλεγχός της μέσω της «Ισλαμικής Θρησκείας». Απαγορεύεται αυστηρά από το ίδιο το Κοράνι στους Ισλαμιστές η ενσωμάτωσή τους σε άλλες κοινωνίες μη ισλαμικές. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται ποτέ να ενσωματωθούν στη Δύση. Και κακώς η (δήθεν «προοδευτική») Διανόηση και τα mediaτης Δύσης επιρρίπτουν την ευθύνη της μη-ενσωμάτωσης στις ίδιες τις δυτικές κοινωνίες. Η ευθύνη ανήκει εξολοκλήρου στους Ισλαμιστές μετανάστες. Στόχος των οποίων είναι να δημιουργήσουν τερατώδη (πληθυσμιακά) ισλαμικά κράτη μέσα στους κόλπους των δυτικών κρατών και να λειτουργήσουν τελικά ως Πέμπτη Φάλαγγα. Όπως άλλωστε έκαναν στη Βοσνία, στο Κόσοβο, στην Τσετσενία, στο Λίβανο και τώρα επιδιώκουν να κάνουν το ίδιο σε ολόκληρη την Αφρική (πράγμα που πετυχαίνουν με την «Αραβική Άνοιξη») αλλά και μέσα στην ίδια την Ευρώπη (επιχειρήσεις “Eurabia-Londonistan”).
Ακόμη χειρότερα, απαγορεύεται στους Ισλαμιστές από το ίδιο το Κοράνι, να δηλώσουν πίστη και υποταγή σε μη ισλαμικές κυβερνήσεις, παρά μόνον υποκρινόμενοι. Γι’ αυτό είναι επικίνδυνο να γίνονται πολίτες της Δύσης και να υπηρετούν στους δυτικούς στρατούς.
Τους υποχρεώνει μέσω ποικίλων απειλών (τόσο κοσμικών όπως η θανάτωση και η διαπόμπευση όσο και μεταφυσικών όπως η Κόλαση ) να πολεμούν και να πεθαίνουν για την διάδοση της πίστης του Ισλάμ αλλά και να στηρίζουν με κάθε τρόπο αυτούς που πολεμούν γι’ αυτήν (Μάρτυρες).
Τους βεβαιώνει ότι όποιος πεθάνει πολεμώντας για το Ισλάμ θα πάει στον Παράδεισο, όπου θα έχει χαρέμια ολόκληρα από πανέμορφες λευκές παρθένες και λευκά παιδιά υπηρέτες να τον υπηρετούν. Θα έχει επίσης άφθονο κρασί και γενικά πλούσιες υλικές απολαύσεις.
Τους βάζει ως υπέρτατο στόχο (ως την μεγαλύτερη αγαθοεργία και την πιο καλή πράξη) την παγκόσμια κυριαρχία του Ισλάμ μέσω της καταστροφής και καθυπόταξης όλων των υπολοίπων θρησκειών. Για την ακρίβεια, μέσω της αιματηρής εξολόθρευσης των απίστων λαών.
Ως κοσμικό κίνητρο δίνει στον άνδρα το δικαίωμα του χαρεμιού : δηλ. να παντρευτεί μέχρι τέσσερις γυναίκες και να έχει όσες ερωτικές δούλες θέλει.
Απαγορεύει την αντισύλληψη και την έκτρωση δια ποινής θανάτου (πχ Ιράν).
Απαγορεύει αυστηρά και τιμωρεί τις προγαμιαίες σχέσεις μεταξύ μουσουλμάνων.
Θεωρεί την γυναίκα κτήμα του άνδρα που έχει δικαίωμα να «καλλιεργεί» όσες φορές θέλει. Το ανδρικό προνόμιο φτάνει μέχρι το δικαίωμα να τιμωρεί, ακόμη και να «χτυπάει βιαιότατα» την γυναίκα του. Ενίοτε να την «σημαδεύει» στο πρόσωπο (θειικό οξύ – Πακιστάν) και αν πρέπει να την «θανατώνει».
Ο απώτερος σκοπός αυτών των «ερωτικών – οικογενειακών» μέτρων είναι η ταχύτατη άνοδος του Ισλαμικού πληθυσμού μέσω της αστείρευτης υπεργεννητικότητας. Πχ Αίγυπτος, τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αι. , από 24 εκ σε μόλις 20 χρόνια απέκτησε 52 εκ πληθυσμό. Το ίδιο και όλα τα Ισλαμικά κράτη.
Το Κοράνι απαγορεύει την αρνητική κριτική και την φιλοσοφικοθρησκευτική πολυφωνία. Αποδεκτή είναι μόνο η τυφλή υποταγή και υπακοή. Αρνητική κριτική και φιλοσοφικός στοχασμός απαγορεύονται ρητά δια ποινής θανάτου (πχ Σαλμάν Ρασντί και Αποστάτες του Ισλάμ.
Ακόμη χειρότερα όμως, δεν αποδέχεται ούτε την αρνητική κριτική από μέρους μη ισλαμιστών διανοούμενων. Και για να επιτύχει τον σκοπό του χρησιμοποιεί την απειλή κατά της ζωής τους, όπου κι αν βρίσκονται (πχ Βαν Γκόγκ, Οριάνα Φαλάτσι, Δανοί σκιτσογράφοι).
Η σκληρότητα του Ισλάμ καθώς και ο αδίστακτος χαρακτήρας αυτής της φιλοσοφίας φαίνεται και από κάτι ακόμη: Το Κοράνι διατάσσει εγκατάλειψη από τον Ισλαμιστή των γονέων του και της οικογένειάς εάν δεν ασπαστούν και αυτοί το Ισλάμ.
Η ίδια η θρησκεία του Ισλάμ όχι μόνον αποδέχεται το φόνο ανθρώπου (17,34) αλλά το επιβάλλει κιόλας.
Στόχος των Ισλαμιστών είναι η καταστροφή των αλλόθρησκων χωρών, η εκκένωσή τους από τους «άπιστους κατοίκους» τους και ο εποικισμός τους με ισλαμιστές (21,11). Ο Ισλαμιστής δεν είναι ποτέ «πολιτικός πρόσφυγας», δεν είναι ποτέ «οικονομικός μετανάστης». Είναι πάντα «θρησκευτικός/πολεμικός εισβολέας».
Το Κοράνι διδάσκει την απόλυτη υποταγή στη Μοίρα. Δηλαδή, διατάσσει τον πιστό να υπομένει στωικά και κυρίως «αδιαμαρτύρητα» τη φτώχεια του, τις μιζέριες και τις αξεπέραστες υλικές δυσκολίες της ζωής του (22,36). Έτσι, το ισλαμικό σύστημα διακυβέρνησης δεν κινδυνεύει από ανταρσίες.
Οι Ισλαμιστές διαθέτουν – παρ’ ότι δεν είναι – το σφρίγος και την ορμή της νέας, επιτιθέμενης φυλής. Μα ταυτόχρονα, ένα πανίσχυρο θρησκευτικό, ψυχολογικό, πολεμικό κείμενο που κατορθώνει να τους γεμίζει μαχητική ενέργεια, ένταση και φανατισμό. Αυτό είναι που τους κάνει επικίνδυνους.
Από πού αποδεικνύονται όλα τα παραπάνω;
Μα από το ίδιο το Κοράνι.
Οι 150 περίπου από τις 450 σελίδες του Κορανίου, με ορμή και μένος ορίζουν αυτά που περιγράφηκαν και ακόμη περισσότερα.
Το βασικό ερώτημα σε όλα αυτά, είναι όχι τι κάνει το Ισλάμ – αυτό είναι γνωστό εδώ και 1,400 χρόνια - , αλλά τι κάνει η Δύση και γενικά ο πολιτισμένος κόσμος απέναντι σε αυτή τη νέα «αδυσώπητη εισβολή».
Πέραν από το να «επιτρέπει» Ισλαμικές βάσεις στην καρδιά της Ευρώπης βεβαίως....βλ. Βοσνία και Κοσυφοπέδιο...
Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Γιώργος Ανεστόπουλος
