Τό Θαῦμα τῆς Πίστεως

    Παντρευτήκαμε τον Δεκέμβριο του 1991.

  Χωρίς υπερβολές και αγωνίες περιμέναμε ο Κύριος να μας ευλογήσει κι εμάς με ένα (τουλάχιστον) παιδάκι. Τα χρόνια πέρναγαν εξετάσεις έγιναν, όλα καλά, αλλά παιδάκι πουθενά.

   Αμυδρά, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πιθανή υιοθεσία, παρά τις συστάσεις των φίλων γιατρών να δοκιμάσουμε τουλάχιστον μια απλή μέθοδο (σπερματέγχυση). Για εξωσωματική ούτε λόγος, καθώς και οι δύο πιστεύαμε ότι αν ο Κύριος δεν θέλει να μας δώσει (φυσικά) παιδιά, δεν θα το «βιάζαμε»…

     Τον Σεπτέμβριο του ’97 έμεινα για πρώτη φορά έγκυος και μια μόνο εβδομάδα μετά την χαρμόσυνη είδηση απέβαλα. Φυσικά καταρρακωθήκαμε, αν και οι γιατροί (εννοείτε) βρήκαν αισιόδοξο το γεγονός μιας συλλήψεως!

      Όντως, ήδη Φεβρουάριο του ’98 ήρθε μια υπέροχη εγκυμοσύνη. Το αγοράκι μας μεγάλωνε φυσιολογικά, όλα ήταν εξαιρετικά, ώσπου έφτασε ο (πανεύκολος) τοκετός τον Οκτώβριο. Μόλις 3 ωρών νεογέννητο διαγνώστηκε με συγγενή καρδιοπάθεια, μεταφέρθηκε στο Ωνάσειο, όπου και κατέληξε μετά από 3 εβδομάδες… περιττόν να περιγράψω τις εβδομάδες αυτές και τα συναισθήματα κατά την διάρκειά τους, αλλά κι αυτά που επακολούθησαν…

    Το καλοκαίρι του ’99 κι ενώ το βαρύ πένθος πλημμύριζαν προσευχές, ο Κύριος έφερε στον δρόμο μας μια μοναχή, την (τότε) αδελφή Θεοπρώτη, σήμερα μεγαλόσχημη μοναχή Δοσιθέα. Εκείνη σκεπάζοντάς μας με προσευχές και δίνοντάς μας δύναμη από την Πίστη της, μας «σύστησε» την Αγία Άννα, λέγοντας με παρρησία: «Η Αγία Άννα βρέχει παιδιά. Σ’αυτήν να προσευχηθείτε και θα δείτε!»  Μας ενημέρωσε ότι στην Σκήτη της Αγίας Άννης στο Άγιον Όρος, οι γέροντες από πολύ παλιά βοηθούν τους Χριστιανούς που επιθυμούν παιδιά, με την μεσιτεία της Αγίας.

    Αμέσως η ίδια παρήγγειλε στην Σκήτη την «Κασετίνα Τεκνογονίας». Την στιγμή που κράτησα στα χέρια μου το κουτάκι από κόκκινο βελούδινο χαρτί, ένιωσα σαν να κρατούσα ήδη το μελλοντικό μου παιδί. Η κασετίνα αυτή περιέχει κομματάκια Υψώματος (ξηρά), λαδάκι από την καντήλα της Αγίας, Αγιασμό, μια ευλογημένη βαμβακερή κορδέλα (για να την ζωθεί η προσευχόμενη), τον Παρακλητικό Κανόνα και τις… οδηγίες!

    Η διαδικασία είναι «απλή»! Το ζευγάρι που επιθυμεί να τεκνοποιήσει, ξεκινάει με Εξομολόγηση και Αγιασμό, στον οποίο συμπληρώνει τον Αγιασμό από το μπουκαλάκι. Γνωστοποιεί την έναρξη της νηστείας στην Σκήτη, ώστε οι πατέρες να τελούν καθημερινώς την Θεία Λειτουργία υπέρ αυτών. Στην συνέχεια νηστεύει επί 40 ημέρες αλάδωτα (πλην Σαββατοκύριακου, οπότε επιτρέπεται το λάδι και το κρασί) και φυσικά απέχει της σαρκικής επαφής. Κάθε πρωί τρώει από ένα υψωματάκι, πίνει μια γουλιά Αγιασμό, σταυρώνεται στο μέτωπο με το λαδάκι και καθημερινά διαβάζουν την Παράκληση κάνοντας 50 μετάνοιες (όλα βέβαια αυτά, ακολουθώντας συμβουλάς του πνευματικού τους πατέρα). Στο τέλος των 40 ημερών ακολουθεί πάλι Εξομολόγηση και Ευχέλαιο και με την ευλογία του πνευματικού πατέρα κοινωνούν. Τρεις ημέρες μετά, μπορούν να «συνέλθουν οι σύζυγοι κατά το ανθρώπινον».

   Η δική μας ιστορία; Γεμάτη θαύματα! Παρέλαβα την «κασετίνα» μια Πέμπτη (την θυμάμαι σαν τώρα) και έτρεξα στον καλό μου σύζυγο και του… ανεκοίνωσα τι επρόκειτο να κάνουμε. Δεν τον ρώτησα καν! Κι εκείνος, συμφώνησε αμέσως! Τόση ήταν η πίστη του, τόσος ο πόνος του, τόση η αγάπη του… Την Κυριακή κιόλας (μετά την εξομολόγηση του Σαββάτου), έφτασε ο αγαπημένος μας πατήρ Δημήτριος στο σπίτι μας για να τελέσει τον Αγιασμό. Μεγάλη έκπληξη: «συμπτωματικά» τελείως, ήταν η 25^η Ιουλίου, ημέρα της κοιμήσεως της Αγίας Άννης! Την επομένη ξεκινήσαμε το θαυμαστό ταξίδι που ονόμασα «Ενδοπνευματική» σε αντιδιαστολή προς την «Εξωσωματική»…

       Θαύμα 1^ον: Παρ’ ότι ο πατήρ Δημήτριος γνωρίζοντας την σκληρή εργασία του συζύγου μου, του απαγόρευσε την αλάδωτη νηστεία, εκείνος την έφερε εις πέρας χωρίς τον ελάχιστο γογγυσμό, την παραμικρή αρνητική επίπτωση!

       Θαύμα 2^ον: (Ανθρώπινα) αν και βαθειά μέσα στην πίστη μας από μικρό παιδάκι, μου φάνηκε κάπως «δύσκολο» να κάνω 50 μετάνοιες κάθε μέρα…; Κι όμως, όσο οι μέρες προχωρούσαν, διαβάζοντας μεγαλοφώνως την Παράκληση, δεν θυμάμαι πια τον αριθμό των μετανοιών, τις οποίες έκανα.

      Θαύμα 3^ον: Πρώτη φορά στην ζωή μου ένιωθα αποκομμένη απ’ όλα τα γήινα. Ήρεμη, γεμάτη ζωή (αν και ο πόνος του πρωτότοκού μας κατέκλυζε βέβαια την καρδιά μου) και σαν να ήμουν σε προσευχή επί 24ώρου βάσεως.

       Θαύμα 4^ον: Και φτάνει λοιπόν η λήξη της σαρακοστής μας στην χάρη της Αγίας, στις 3 Σεπτεμβρίου και εξομολογούμαστε άλλη μια φορά. Και έχω ήδη ενημερώσει τον πατέρα Δημήτριο ότι θα πρέπει να προσέλθει για το Ευχέλαιο, αμέσως μάλιστα (γιατί ένιωθα ότι το μωρό μας ήταν… καθ’οδόν!). Πολύ απησχολημένος ο παππούλης μας εκείνες τις μέρες, μου είπε «καλά, θα δούμε, δεν έχω χρόνο αυτή την εβδομάδα». Μην μπορώντας να «αφήσω το μωρό σε αναμονή», τηλεφώνησα στον πατέρα Ιωάννη (πνευματικό της μητέρας μου και ζωηρό Κρητικό), στον οποίο εξηγώντας μέσα σε δυο λέξεις το «θέμα» απάντησε: «έρχομαι αύριο, ετοιμάστε τα απαραίτητα!»

       Και τελέστηκε το Ευχέλαιο και ήταν Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 1999, δηλαδή: μνήμη Ζαχαρίου πατρός Προδρόμου! («συμπτωματικά»)

       Και συνεβρεθήκαμε με τον σύζυγό μου τρεις ημέρες μετά, δηλαδή: 8 Σεπτεμβρίου που εορτάζουμε το Γενέσιον Της Θεοτόκου! (μα, τι «σύμπτωση»)

       Θαύμα 5^ον: Ο καλός μου ο σύζυγος! Ήμασταν τόσα χρόνια μαζί, γνώριζε κάθε λεπτομέρεια του μηνιαίου κύκλου μου! Και γνώριζε καλά, ότι οι ημέρες εκείνες ήταν «αδύνατον» να είναι γόνιμες, καθώς ήταν στο τέλος του κύκλου. Απτή απόδειξη, οι δύο προηγούμενες συλλήψεις ήταν στο μέσον αυτού… Δεν θα ξεχάσω την γεμάτη πίστη κουβέντα του: «Ε, εντάξει, δεν θα μείνεις έγκυος αυτό τον μήνα, αλλά το επόμενο… ΣΙΓΟΥΡΑ!»

         Κι όμως… άρχισαν να περνάνε οι μέρες, η έμμηνος ρήσις δεν ερχόταν, κρατούσα και την αναπνοή μου- δεν το πίστευα, αλλά πάλι; τι;- και μια μέρα καθόταν δίπλα μου και με ρώτησε: «Να σε ρωτήσω κάτι; Μήπως έχεις καθυστέρηση;» (όλο δέος και αγωνία ήταν η ερώτησή του). Απάντησα, «ναι» (με κομμένη ανάσα). Συμπλήρωσε (με βουρκωμένα μάτια): «Θα λιποθυμήσω, μου φαίνεται…»

    Κι έτσι ξεκίνησε μια υπέροχη εγκυμοσύνη!

    Αλλά τα θαύματα δεν σταματάνε εδώ!

    Κατά τον 5^ο μήνα, στον «μεγάλο υπέρηχο» όπως λέγεται (εννοείται πως ποτέ δεν έκανα καμιά προγεννητική εξέταση εκτός των υπερήχων, αίματος, δηλαδή των πολύ «τυπικών» εξετάσεων, γιατί όπως είχα πει πολλές φορές στον γιατρό μου (συγκρουόμενη μάλιστα μαζί του), δεν είχα ποτέ σκοπό να τερματίσω καμία κύηση, οπότε… άχρηστες όλες οι περισπούδαστες εξετάσεις… και για του λόγου το αληθές ούτε στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, δεν υπήρχε καν εξέταση που να δείχνει το μοιραίο πρόβλημα του γιού μας, αλλά και να το γνωρίζαμε δεν θα άλλαζε τίποτα!

      Στον μεγάλο λοιπόν υπέρηχο, διαπιστώνεται σοβαρό πρόβλημα στο κοριτσάκι μας (γιατί ναι, ήταν κοριτσάκι αυτή την φορά!) Έπασχε από κάποιο σύνδρομο (κατά τα φαινόμενα), πολύπλοκο κι ίσως… μοιραίο.

      Πόνος, πανικός, αγωνία, δάκρυα καυτά μέχρι το βράδυ… όπου, σαν να συνέρχομαι. Και λέω στον άντρα μου: «Βρε παιδί μου, γνωρίζουμε ή όχι- εμείς οι δύο- ότι αυτό το μωρό το έβαλε στην κοιλιά μου η Αγία;»… «Ε, λοιπόν, άντε να πιάσουμε πάλι την Παράκληση και προχωράμε!» Και ξαναρχίσαμε να διαβάζουμε την Παράκλησή της, με την ίδια ζέση, με το ίδιο θάρρος (και να μην πω «θράσος»!). Και συνέβη το εξής: τρία βράδια μετά, την είδα σαν σε όνειρο (μα δεν θα την ξεχάσω ποτέ!), σαν σε όραμα… Ήταν όρθια, με τον μωβ της τον χιτώνα, όχι με την Παναγία στην αγκαλιά, αλλά μόνη της και με χαιρετούσε με το δεξί της χέρι χαμογελώντας! Ξύπνησα κλαίγοντας, το διηγήθηκα στον άντρα μου συγκλονισμένη και την άλλη μέρα το πρωί τηλεφώνησα στην μοναχή «μας», η οποία βεβαίως ενημερωνόταν καθημερινά για όλα!

Η απάντησή της: «Μην φοβάσαι τίποτα! Η «φιλενάδα» σου σε φροντίζει!»

     Ναι, έτσι αναφέρεται στην Αγία Άννα, ως φιλενάδα μου! Τόση ζεστασιά κι απλότητα και οικειότητα έχει, για μια Αγία!

     Και συνέχισαν να με παρακολουθούν πλήθος γιατροί. Και συνέχισα τις Παρακλήσεις. Και ανήσυχοι οι γιατροί… και έλεγα εγώ «μην ανησυχείτε, όλα θα πάνε καλά!». Και ήρθε η μέρα του τοκετού, στις 3 Ιουνίου 2000. Και περίμενε ειδική ομάδα, για να παραλάβει το «προβληματικό νεογνό», γιατί τα ευρήματα όχι μόνο ήταν εκεί, αλλά μεγάλωναν όσο μεγάλωνε το μωρό! Και άλλος ένας εύκολος και γρήγορος τοκετός (υπό την Παράκληση της Αγίας στο μυαλό μου) και ήρθε μια Άννα-Μαρία, η οποία (κατά τις εξετάσεις) έσφυζε από υγεία, αφήνοντας έκπληκτους όλους τους ιατρούς που την περίμεναν έτοιμοι για χειρουργείο… κι έτσι συνεχίζει έως σήμερα, που κλείνει τα 15 πια!

Και λίγο μετά ήρθε κι ο αδερφός της, ενώ επιθυμούσαμε πάλι να τελέσουμε την «ενδοπνευματική» μας, η Αγία φαίνεται βλέποντας και μόνο την διάθεσή μας, μας τον χάρισε… χωρίς κανένα κόπο…

Κι έχω κι άλλη μια ιστορία να σας διηγηθώ, γιατί όλα αυτά προς δόξαν Κυρίου κι όχι της ανάξιας ταπεινότητάς μου, βέβαια! Φιλικό μας ζευγάρι, άτεκνο, το οποίο είχαν διαβεβαιώσει οι γιατροί ότι δεν θα τεκνοποιούσε ποτέ (!), ενημερώθηκε για το προσωπικό μας θαύμα! Η πιστή σύζυγος, ξεκίνησε την διαδικασία, με αρκετά αρνητική στάση του συζύγου της, του οποίου η πίστη δεν φαινόταν και τόσο… βαθειά. Έφτασε όμως ο σύζυγος, κάτω από την τρυφερή πίεση της συζύγου του, στην Εξομολόγηση! Για πρώτη φορά στην ζωή του, μάλιστα! Ε, μέσα στις επόμενες μέρες ανακάλυψαν ότι η γυναίκα ήταν έγκυος και απέκτησαν την… Αννούλα τους! Αυτό για μένα ήταν μια μεγάλη παραχώρηση της Αγίας, γιατί ίσως βρήκε αρκετό το βήμα του συζύγου αυτού. Και ίσως η «κοπιώδης» εξέλιξη της διαδικασίας να προκαλούσε τριβές στο ζευγάρι… (δική μου σκέψη, ας συγχωρεθεί) και τους το χάρισε το κοριτσάκι, με μόνο το πρώτο βήμα!

      Ελπίζω κι εύχομαι το προσωπικό μας θαύμα, να το ζήσουν κι άλλοι πολλοί! Μέσα από την καρδιά της πονεμένης μάνας, οι ευχές είναι προσευχές… που εισακούγονται!

                                 Σοφία-Πολυξένη Τσάκα,

                        σύζυγος Βασιλείου Παραθύρα